Paul Celan

REGN mandlene,
regn opp det bitre som holdt deg våken,
regn med meg der:

Jeg lette opp øyet du åpnet, da ingen så deg,
jeg spant den fordekte tråden
som dogget du tenkte rant langs
ned i krukkene
voktet av skriftsteder, som ikke traff noe hjerte.

Først der tro du helt ut i navnet ditt,
gikk du med stødige skritt til deg selv,
svingte hamrene fritt i din stilltidde klokkestol,
sang det du lyttet til gjennom deg,
la det døde en arm om deg også,
og dere tre gikk gjennom kvelden.

Gjør meg bitter.
Regn meg med mandlene.

ИСЧИСЛИ миндаль,
исчисли, что горьким было и от сна тебя берегло,
причисли меня к миндалю:

Я глаз твой искал, а ты распахнула его и никто на тебя не взглянул,
я выпрял ту тайную нить,
по которой роса, бывшая мыслью твоей,
стекала в кувшины,
их же клятие берегло, ни к чьему сердцу путей не нашедшее.

Лишь там ты вошла в то имя, что было твоим,
шагнула уверенным шагом к себе,
летали свободно на колокольне била молчания твоего,
Подслушанное торкнулось к тебе,
Мёртвое обняло,
и втроём вы прошли сквозь закат.

Сделай горьким меня.
Причисли меня к миндалю.

SAY bademleri,
say acı olup da seni uyanık tutanları,
beni de kat aralarına:

Gözlerini aramıştım açtığında, ve kimse bakmadığında sana,
o gizli ipliği
düşüncelerindeki çiy tanesinin
içinde hiçbir yüreğe yolu düşmemiş
sözlerin korunduğu testilere köprü olmuş ipliğine bağladım.

İlk kez orada bütünüyle senin oldu adın,
emin adımlarla yürüdün kendine,
suskunluğunun çanlarıydı özgürce çalınan,
yanına geldi kulak verdiklerin,
ölen, sana da sardı kollarını
ve üçünüz geçip gittiniz akşamın içinden.

Beni de dönüştür acıya.
Beni de kat bademlerin arasına.