Paul Celan

Tel de amandelen,
tel wat bitter was, je wakker hield,
tel mij erbij:

ik zocht naar je oog toen je het opsloeg en niemand je aankeek,
ik spon die geheime draad
waar de dauw, die jij had bedacht, vanaf
gleed naar de kruiken –
die worden behoed door een spreuk
die een weg vond naar niemand z’n hart.

Daar pas trad je geheel in de naam die je draagt,
schreed je steevast af op jezelf,
zwaaiden de hamers vrij
in de klokkenstoel van je zwijgen,
sloot het beluisterde zich bij je aan,
sloeg het dode zijn arm om je heen –
met z’n drieën liepen jullie de avond door.

Maak me bitter.
Tel me bij de amandelen.

REGN mandlene,
regn opp det bitre som holdt deg våken,
regn med meg der:

Jeg lette opp øyet du åpnet, da ingen så deg,
jeg spant den fordekte tråden
som dogget du tenkte rant langs
ned i krukkene
voktet av skriftsteder, som ikke traff noe hjerte.

Først der tro du helt ut i navnet ditt,
gikk du med stødige skritt til deg selv,
svingte hamrene fritt i din stilltidde klokkestol,
sang det du lyttet til gjennom deg,
la det døde en arm om deg også,
og dere tre gikk gjennom kvelden.

Gjør meg bitter.
Regn meg med mandlene.

ИСЧИСЛИ миндаль,
исчисли, что горьким было и от сна тебя берегло,
причисли меня к миндалю:

Я глаз твой искал, а ты распахнула его и никто на тебя не взглянул,
я выпрял ту тайную нить,
по которой роса, бывшая мыслью твоей,
стекала в кувшины,
их же клятие берегло, ни к чьему сердцу путей не нашедшее.

Лишь там ты вошла в то имя, что было твоим,
шагнула уверенным шагом к себе,
летали свободно на колокольне била молчания твоего,
Подслушанное торкнулось к тебе,
Мёртвое обняло,
и втроём вы прошли сквозь закат.

Сделай горьким меня.
Причисли меня к миндалю.

SAY bademleri,
say acı olup da seni uyanık tutanları,
beni de kat aralarına:

Gözlerini aramıştım açtığında, ve kimse bakmadığında sana,
o gizli ipliği
düşüncelerindeki çiy tanesinin
içinde hiçbir yüreğe yolu düşmemiş
sözlerin korunduğu testilere köprü olmuş ipliğine bağladım.

İlk kez orada bütünüyle senin oldu adın,
emin adımlarla yürüdün kendine,
suskunluğunun çanlarıydı özgürce çalınan,
yanına geldi kulak verdiklerin,
ölen, sana da sardı kollarını
ve üçünüz geçip gittiniz akşamın içinden.

Beni de dönüştür acıya.
Beni de kat bademlerin arasına.