Paul Celan

Gevoerd naar het
terrein
met het onloochenbare spoor:

gras, uiteengeschreven. De stenen, wit,
met de schaduw van de halmen:
lees niet meer – kijk!
Kijk niet meer – loop!

Loop, je uur
heeft geen naasten, je bent –
bent thuis. Een wiel, langzaam,
wentelt vanzelf, de spaken
klimmen,
klimmen op zwartgrijze grond, de nacht
hoeft geen sterren, nergens
vraagt men naar jou.

*

                                   Nergens
                                               vraagt men naar jou –

De plek waar ze lagen, ze heeft
een naam – ze heeft
er geen. Ze lagen er niet. Iets
lag tussen hen. Ze
doorzagen het niet.

Zagen niet, nee,
praatten van
woorden. Er werd er geen
wakker, de
slaap
kwam over hen.

*

                                   Kwam, kwam. Nergens
                                                                       vraagt men –

Ik ben het, ik,
ik lag tussen jullie, ik was
open, was
hoorbaar, ik tikte jullie toe, jullie adem
gehoorzaamde, ik
ben het nog steeds, nu
jullie slapen.

*

                                   Ben het nog steeds –

Jaren.
Jaren, jaren, een vinger
tast lager en nader, tast
in het rond:
naden, voelbaar, hier
splijt het wijd uiteen, hier
groeide het weer dicht – wie
dekte het toe?

*

                                   Dekte het
                                               toe – wie?

Kwam, kwam.
Er kwam een woord, het kwam,
kwam door de nacht,
wilde stralen, wilde stralen.

As.
As, as.
Nacht.
Nacht-en-nacht. – ja, ga
naar het oog en zijn tranen.

*

                                   Naar het
                                               oog ga,
                                                           en zijn tranen –
Orkanen.
Orkanen, altijd al,
stuivende partikels, al het andere –
jij
weet dat, we
lazen het in het boek – was
opinie.

Was, was
opinie. Hoe
grepen we elkaar
vast – vast met
deze
handen?

Er stond ook geschreven dat.
Waar? Wij
deden er een zwijgen toe,
gifgelest, groot,
een
groen
zwijgen, een kelkblad, er
hing een gedachte aan planten aan –
groen, ja,
hing, ja,
onder een slinkse
hemel.

Aan, ja,
aan planten.

Ja.
Orkanen, stuivende par-
tikels, er restte
tijd, er restte
het bij de steen te proberen – hij
was gastvrij, hij
viel niet in de rede. Wat
hadden wij het goed:

korrelig,
korrelig en vezelig. Stengelig,
dicht;
tros- en straalvormig; nier- en
plaatvormig en
klonterig; bros, ver-
takt –: hij, het
viel niet in de rede, het
sprak,
sprak graag tot droge ogen voor het ze sloot.

Sprak, sprak.
Was, was.

Wij
gaven niet op, stonden
er middenin, een
sponzig bouwwerk, en
het kwam.

Kwam op ons af, kwam
erdoor, lapte
onzichtbaar, lapte
de laatste membraan,
en
de wereld, een duizendkristal,
schoot, schoot voor de dag.

*

                                   Schoot, schoot voor de dag.
                                                                       Toen –

Nachten, ontmengd. Cirkels,
groen of blauw, rode
kwadraten: de
wereld zet haar binnenste in
in het spel met de nieuwe
uren. – Cirkels,
rood of zwart, lichte
kwadraten, geen
vluchtschaduw,
geen
meettafel, geen
rookziel stijgt en speelt mee.

*

                                   Stijgt en
                                               speelt mee –

In de uilenvlucht, bij de
versteende schurft,
bij
onze gevlogen handen, in de
jongste verwerping,
boven de
kogelvanger op
de bedolven muur:

zichtbaar, op-
nieuw: de
groeven, de

koren, destijds, de
psalmen. Ho, ho-
sanna.

Dus
staan er nog tempels. Licht een
ster
nog steeds op.
Niets,
niets is verloren.

Ho-
sanna.

In de uilenvlucht, hier,
de gesprekken, daggrauw,
van de grondwatersporen.

*

                                   (– – daggrauw,
                                                           van de
                                                                       grondwatersporen –
Gevoerd
naar het terrein
met
het onloochenbare
spoor:

gras,
gras,
uiteengeschreven.)

Innbrakt i
landskapet
med det usvikelige sporet:

Gress, skrevet i stykker. Hvite steiner,
med skygger av strå:
Les ikke mer - se!
Se ikke mer - gå!

Gå, timen din
har ingen søstre, du er -
er hjemme. Et hjul ruller,
langsomt, av seg selv, eikene
klatrer,
klatrer opp svart eng, natta
trenger ingen stjerner, ingen steder
spørres det etter deg.

*

                                  Ingen steder
                                                     spørres det etter deg -
Stedet, der de lå, det har
et navn - det har
ingen. De lå ikke der. Noe
lå mellom dem. De
så ikke gjennom.

Så ikke, nei,
snakket om
ord. Ingen
våknet,
søvnen
kom over dem.

*

                               Kom, kom. Ingen steder
                                                                        spørres det -
Det er jeg, jeg,
jeg lå mellom dere, jeg var
åpen, var
hørlig, jeg tikket høyt og deres pust
adlød, det
er stadig jeg, dere
sover jo.

*

                                                                   Er stadig jeg -
År.
År etter år, en finger
famler oppover, nedover, føler
seg fram:
sting, følbare, her
står det vidåpent, her
grodde det sammen igjen - hvem
dekket det til?

*

                                                     Dekket det
                                                                      til - hvem?

Kom, kom.
Kom et ord, kom,
kom gjennom natta,
ville lyse, ville lyse.

Aske.
Aske, aske.
Natt.
Natt-og-natt. - Gå
til øyet, det våte.

*

                                                Gå
                                                       til øyet,
                                                                    det våte –

Orkaner.
Orkaner, fra urtiden,
partikkelføyke, det andre,
du

vet j o det, vi
leste i boka, det
var mening.

Var, var
mening. Hvordan
grep vi hverandre
an - an med
disse hendene?

Det sto skrevet også, det.
Hvor? Vi
la en stillhet over det,
giftmettet, stor,
en
grønn
stillhet, et begerblad, det
hadde et anheng, en vegetabilsk tanke -

grønn, ja,
hang, ja,
under en lumsk
himmel.

An, ja.
Vegetabilsk.

Ja.
Orkaner, par-
tikkelføyke, det var
tid igjen, tid
for å prøve hos steinen - den
var gjestfri, den
brøt ikke inn. Så
godt vi hadde det:

Kornet,
kornet og fillet. Stenglet,
tett;
druet og strålet; nyret,
skivet og
klumpet: løst, for-
greinet -: den, det
brøt ikke inn, det
snakket,
snakket gjerne til tørre øyne, før det lukket dem.

Snakket, snakket.
Var, var.

Vi
ga oss ikke, vi sto
i midten, et
porebygg, og
det kom.

Kom til oss, kom
gjennom, flikket
usynlig, flikket
på den siste membranen,
og
verden, et tusenkrystall,
skjøt opp, skjøt opp.

*

                                            Skjøt opp, skjøt opp.
                                                                              Da-
 
Netter, utskilt. Sirkler,
grønne eller blå, røde
kvadrater: verden
setter sitt innerste inn
i spillet med de nye
rimene. - Sirkler,
røde eller svarte, lyse kvadrater, ingen
flyskygge,
intet
målebord, ingen
røyksjel stiger og spiller med.

*

                                                Stiger og
                                                                spiller med -

Uglene i kveldinga, ved
forsteinet skabb,
ved
våre flyktede hender, i
den yngste forkastningen,
over
skytevollen på
den begravde muren:

synlig, på
nytt: fu-
rene,

korene, dengang,
salmene. Ho, ho-
sianna.

Sånn sett
står templene ennå. En
stjerne
har da stadig lys.
Ingenting,
intet er tapt.

Ho-
sianna.

Uglene i kveldinga, her,
samtalene, dagsgrå,
av grunnvannsspor.

*

                                  (- - dagsgrå,
                                                       av
                                                            grunnvansspor -

Innbrakt
i landskapet
med
det usvikelige
sporet:

Gress.
Gress,
skrevet i stykker.)