Kathrin Schmidt

metallin vihellys kun se sulkeutuu. et aavista
vielä: taivas syöksyy sinua kohti
kuin imupaperi. miten se huolehtii kodistasi,
kuljeskelevista avainkaulalapsista –

astelen ryteikköön, ruokojen sekaan
kuin tyttönä ennen, kun ukkosenjohdatin
oli jo kauan kalkkeutunut ruumiissani

ja uskoin selältä kantautuvan sudenkorentojen sirinän
äitini ääneksi

the firedoor shuts its singing metal behind you
you don’t know if it can keep your flat
or your keyed-up kids
latched

now I’m breaking down like I used to years ago
when I walked through the rushes and reeds
a girl, but already my spine, my lightning rod
had begun to fold

when dragonflies purred across water
as safe as my mother’s words

le son de sa flute métallique quand on la ferme. tu ignores encore que
le ciel foncera comme du papier buvard.
comment il tient ta maison,
les enfants de rue errants

je ploie sous joncs et roseaux
comme autrefois petite fille lorsque
le paratonnerre dans mon corps était entartré depuis longtemps

et que je confondais le bourdonnement des libellules depuis l’eau
avec la voix de ma mère

чуецца мэталічны сьпеў, калі іх зачыняюць. І ты
ўжо ня памятаеш, як з трэскам згортваецца неба, так
скручваюць паперу. Як яно трымае твой дом,
дзяцей, якія рассыпаюцца, бы ключы –

я іду ў чароты, у асаку
як тады дзяўчынкай, калі
громаадвод у маім целе ператвараўся ў вапну

і я лічыла гудзеньне стракозаў
над вадой словамі маёй маці