Kathrin Schmidt

pääsisäänkäynnin viereen ääneti leiriytyivät vartioeläimet
tuuletin viipaloi arvomerkkejä, vaikeni.
sulaa maastopuvunvihreää, kuinka se valuikaan vitriineistä
avomaastoon, aina juolavehnän väljillä, hermostuneiden
nokkosparvien!

kannoin palvelusaikaasi iholla, kutisevat kohdat
tuikkasin vereen, kunnes se vaate liimautui arveksi. taskussani
lapsisotilaat jatkoivat uikutustaan, niin että tomukerros hiljaa
repesi rynnäkköesteen pinnalta. vielä puuttuivat joustavasti jännitetyt
rakenteet ja maalilasinpyyhkijät.

The guards lolled in silence at the entrance
while inside, a fan chopped up the displays’ rank and serial numbers
and green uniforms melted through their glass cabinets
and stepped – blinding like a swarm –
into the open fields like nettles

I wore your time of National Service on my skin
a scabbed dress, until it itched in my blood
Here a page of dust carefully peeled off the climbing wall
while child soldiers whimpered and whimpered from my bag
but there were no plastic toys, turning hoops or velcro targets here

I carried these little soldiers with me, their photo mouths
clicked out my name, over and over

à côté de l’entrée principale campaient en silence les animaux de service,
le ventilateur déchiquetait les insignes militaires, se taisait.
le costume vert folklorique fondant, comme il dévalait les vitrines
vers le terrain vague, en suivant toujours l’arroche, les essaims nerveux des orties!

mon corps portait ton service militaire, je grattais les parties infectées jusqu’au sang jusqu’à ce que ma robe s’encroutât. Dans ma poche les enfants-soldats piaillaient au point que la croute de poussière craqua doucement sur le mur d’escalade. il manquait des structures extensibles et des balayeurs d’objectifs.

j’avais seulement ces enfants-soldats avec moi dont les bouches n’ont pas longtemps hésité à m’appeler par mon nom.

ля ўваходу моўчкі сядзелі зьвяры на сваіх пастах,
толькі вэнтылятар габляваў знакі адрозьненьня, ды і ён зьнямеў.
таючая зеляніна ўніформы – як яна крочыла ўніз зь вітрынаў
на волю, за лебядою, за нэрвовымі
чародамі крапівы!

я насіла тэрмін тваёй службы на целе, да крыві расчэсвала месцы, якія
сьвярбелі, пакуль сукенка не пакрылася струпам. цацачныя жаўнеры ў
маёй кішэні пішчалі і пішчалі, так што корка пылу паволі адвальвалася ад
гімнастычнай сьценкі. не хапала ўстойліва напятых структураў і анучаў,
каб выціраць мішэні.
я мела пры сабе толькі гэтых маленькіх жаўнераў, чые вусны ні на момант
не здрыгануліся, каб паклікаць мяне па імені.