Antony Heulin

البريتونية

Antony Heulin

الفرنسية

[pa vez skuizh an dour get e redadeg….]


pa vez skuizh an dour get e redadeg trema ar mor e pella a-zoc’h ar stêr. ha pep hini ha mont d’e du distok e-mod kamaraded kleiz a-viskoazh. an dour skuizh-divi a zibaba matelasenn navet ur blaenenn a zo krouiset he c’hein. a-barzh enni e tiskuizhay en ur vervel. ar stêr a ya get e hent hep ehan, ar c’hozh dour a ya àr ampoesoniñ difonn. nag an neñv nag ar glav n’hellont louzouiñ anezhañ. tevet eo ar lenn yaouank a zo joaius get e gof bouilhenn, get empennoù troc’het e daou a zo hir o gwrizioù bouetaet get lec’hid ha fank. buan e taont er bed eno hag e kuzhont amprevaned ha breinadurioù. get ar mareoù hag ar chreskoù-dour e vez degaset dour fol, pesked, evned, damskeudoù buhez. froudoù didalvez àr lein an dour a vez mouget get o mammoù gwerm.

gwezhadoù eo dilorc’h ar c’hozh dour, bihanoc’h eo ar vatelasenn. àr vervel e ya poullennigoù-mor ha ne veva biskoazh àr-lerc’h ar bannoù-heol kentañ.

© Antony Heulin
من: Tuléoù- Les Nénuphars
LORIENT: Lerat qui attend, Mai
ISBN: 2-9518261-2-5

[quand l’eau courante est fatiguée...]


quand l’eau courante est fatiguée de sa course vers la mer, elle s’éloigne de la rivière. ils se séparent sans heurt comme des vieux amants. l’eau lasse choisit le matelas usé d’une plaine au dos creusé, pour se reposer en mourant. la rivière continue son chemin, la vieille eau s’empoisonne doucement. ni le ciel ni la pluie ne peuvent la soigner. le jeune étang prend du poids et se réjouit de son ventre de boue, des demi-cerveaux immobiles aux longues racines nourries par la vase et la fange. rapidement, ils y naissent et abritent insectes et pourritures. les saisons et les crues ramènent de la jeune eau folle, des poissons, des oiseaux, des esquisses de vie. des courants vains en surface que ses mères stagnantes étouffent.

parfois, la vieille eau est modeste, le matelas plus petit. elle meure en flaque et ne survit jamais aux premiers soleils

© Antony Heulin