Οι δρόμοι είναι περιττοί, σκέφτεται ο τουρίστας, ακόμα δεν υπάρχουν προορισμοί. Ξέρω ποιος παραμονεύει  πίσω απ’τη γωνία. Το πνεύμα των καιρών τό’χει σκάσει απ’την πλατεία, κι ας διηγείται ο τουριστικός οδηγός πώς είχε σκάσει μύτη αυτό στο ίδιο μέρος, μια φορά κι έναν καιρό. Ο τουρίστας  νετάρει τα ερείπια και τα δέντρα στην ομαδική φωτογραφία, ο ρους της ιστορίας είναι πολύ ατίθασος για φόντο. Έχω το δικαίωμα να πέσω στη λήθη, λέει στενάζοντας το τοπίο