Vicky Alyssandraki 

Translator

Οι γονείς κάνουν θορύβους πίσω από τον τοίχο

                             πλάθουν γλώσσα

                                                          αποφασίζουν

                             τι σημαίνει ψαλίδι, τι πέτρα.

Η μητέρα πιέζει χαρτί στις πληγές

                             ο πατέρας μετράει

πάνω στην πέτρα

                                                          κι εγώ ξεχύνομαι έξω με τα δάχτυλα στο χέρι.

Απάνω στο λευκό πανί στριφογυρίζει ένα κινούμενο σχέδιο, ο Αχιλλέας κυνηγά μια χελώνα.

Πίσω απ’τη μεγάλη οθόνη θεριεύει ο Ειρηνικός, οι προσδοκίες θα διασχίσουν βιαστικά τον ουρανό, πάλι θ’αλλάξουν τα σκηνικά του καιρού μας. Τη νύχτα θ’ανάψουν τα φώτα προσγείωσης ενός καινούριου κόσμου. Το σκοτάδι θα σκεπάσει τ’αστέρια, ο άνεμος πνευματικός στις πρώτες εξομολογήσεις της παράδοσης

Μόλις πουλήσαμε τα ψέματά μας και γυρνάμε

με μια μας πάσα, μες στο χειμωνιάτικο τοπίο του Μπρύγκελ

οι κυνηγοί που τροπαιούχοι επιστρέφουν

με τα μπαστούνια του χόκεϊ στους ώμους

λαμπρή καριέρα και σταθερό εισόδημα

και τι στ’αλήθεια τώρα ρίχνουμε σ’αυτούς τους λόγους τους ολισθηρούς

                             αλάτι ή άμμο

όταν απ’το καλώδιο κρέμεται ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια

και στον αέρα κυματίζει η γαλανόλευκη

                             η παγωμένη επίσημη φανέλα της εθνικής ομάδας

και τι άραγε θα μείνει απ’αυτή τη μεταξοτυπημένη φωτογραφία των επινικίων

                             θα ξανάρθει στη μνήμη, θα ξανάρθει ποτέ

τώρα που καθετί σταθερό μεταβάλλεται με τα τερτίπια του καιρού

Οι δρόμοι είναι περιττοί, σκέφτεται ο τουρίστας, ακόμα δεν υπάρχουν προορισμοί. Ξέρω ποιος παραμονεύει  πίσω απ’τη γωνία. Το πνεύμα των καιρών τό’χει σκάσει απ’την πλατεία, κι ας διηγείται ο τουριστικός οδηγός πώς είχε σκάσει μύτη αυτό στο ίδιο μέρος, μια φορά κι έναν καιρό. Ο τουρίστας  νετάρει τα ερείπια και τα δέντρα στην ομαδική φωτογραφία, ο ρους της ιστορίας είναι πολύ ατίθασος για φόντο. Έχω το δικαίωμα να πέσω στη λήθη, λέει στενάζοντας το τοπίο

Έβγαλα τη μοίρα μου βόλτα στην κυλιόμενη ταινία

                             μικρή, μουτρωμένη

                                                          κι όμως δε μού’γινε μπελάς, δε γάβγισε τον κόσμο

εγώ φορούσα εκείνο το μάλλινο πουλόβερ.

Στο πάρκο ένας τυφλός,- ούτε και ξέρω πού τον είχα ξαναδεί-,

                             με χαιρέτησε, κατσάδιασε και τη μοίρα

κι ύστερα γλίστρησε γαλήνια προς το περιστρεφόμενο μέλλον

                                                          με την καρδιά ωμή, σαν ένα κομμάτι ήπαρ.

το μάτι σπρώχνει

                             τον αφοσιωμένο δείκτη

                                                          προς τον τόπο του εγκλήματος

στον όρμο των υποσχέσεων

                             κοφτός ρυθμός από νανούρισμα

                                                          τη γλώσσα διαβρώνει

σκληραίνει το χτύπο του ρολογιού

                             ανοίγει κατάφυτους δρόμους                          

                                                          σ’ανολοκλήρωτες πράξεις

ανοιξιάτικο, ρουφάει

                             το αίμα της ηθικής

                                                          αγόγγυστα τη χρωματίζει

Μες στο ανοιχτό βιβλίο

                             το παιδί ψάχνει νεράιδες

                                                          κόκκινα βάφει τα χείλη τους.

Ένας τέτοιος κεραυνός, όταν και πάλι μετουσιωθούν σε ύλη όσα γίναν μνήμες, θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί ξερνώντας γη κι αέρα.  Σαν τα δάχτυλα που γλιστρούν πάνω στις πινακίδες, σαν μετέωρα παράθυρα αυτοκινήτου, το καθήκον που έπεσε απ’τους ώμους των γενεών θα μπορούσε ξανά να εισβάλει στις αμαρτίες του σώματος

                                                                                                                                                                       το ακούς;

Σταματάς αφήνοντας στη μέση την πορεία σου.

                             Το χιόνι βουτάει απ’το ένα σκοτάδι στ’άλλο

                             μέσα απ’τα φώτα.

Εσύ εκειμέσα μόνο  ακούς κι ούτε μπορείς τίποτα άλλο να κάνεις

                                                          ένα κιλό χρόνια είναι  ελαφρύτερο

από ένα κιλό πούπουλα.

Πόσο εύκολα ο αέρινος στροβιλισμός

                             γίνεται απότομη, βίαιη πτώση, έτσι ξαφνικά.

Κοιμίζω το παιδί

              Κι αποκοιμιέμαι

                            του λεξιλόγιου τα τείχη καταρρέουν

ο ύπνος ανεικονικός

              το ξύπνημα άφωνο

                            στις κλειδαριές κλειδιά φυτρώνουν

το σούσουρο σπάει το φράγμα του ήχου

              στο δρόμο, η πόλη

                            τρέμει το μονοπώλιο της επανάστασης

κατά τα ειωθότα       

              ρουφάω το ποτό της νύχτας που επιστρέφει

                            γύρω από το στάδιο

οι προβολείς ευλογούν τις παλάμες

Ό,τι  ορατό

έχει πια ειπωθεί

η κυκλώπεια κλεφτή ματιά του πύργου του ραδιοφώνου

το κοκκίνισμα στις καμινάδες

                             τα πουπουλένια λούτρινα παιχνίδια που έβρεχαν οι αιθέρες

όλα όσα κρύβουμε κάτω απ’το χαλί

οι σπίθες κι οι πνιχτές κραυγές

                             κι όλα τα συναφή

                                                          γύρισαν στις πατρίδες τους σφυρίζοντας μακάρια

με νυχτερινή συχνότητα 30 Hz.

Α, ναι  βέβαια. Είναι κι αυτό το τεράστιο σύννεφο

                             που κλείνει  του πύργου το κυκλώπειο μάτι.

κολυμπάει  τον ουρανό το συννεφένιο ψάρι

                             για να ξεφύγει απ’το λυχνάρι το ανεμοδαρμένο

όταν το ρολόι της κουζίνας  χτυπά

τα βήματα προς το σκοτάδι