Theodoros Chiotis (Θεόδωρος Χιώτης)

         “Το φως εισήλθεν άφθονον εντός του δωματίου, η αναπνοή του ιερέως       μετέβαλε ρυθμόν, αλλ' όμως δεν έπαυσεν αντηχούσα,“ (Δημήτριος  Βικέλας,
                                                                                                “Ο Παππα Νάρκισσος”)


1.

Υπάρχει επιτέλους ουδέτερος χώρος ανάμεσα σε αυτά τα σώματα:
    το αποτέλεσμα μια απειλούμενης απόσχισης
μια προσωρινή αναβολή της σύγκρουσης
αναμεσα σε ηπείρους από βοώσα ύλη.

Τα σύνορα μου είναι ορατά από το διάστημα
    κι όμως διατηρώ τις ίδιες διαστάσεις.
Προσαρτώμαι στον εχθρικό οργανισμό
    εντούτοις δεν λειτουργώ όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο.

                                      (Λόγια βιαστικά ειπωμένα. Η εφαρμογή της
                                        πίεσης ως πράξη δημιουργίας κράτους.
                                      Ο χρόνος αναδιπλώνεται:
                                                               αυτό εδώ αποτελεί τριβή.)

2.

Πείραμα νο. 1:
       Προσπάθησε να ζήσεις
μέσα σε περισσότερα από ένα σώματα.

Η ετυμηγορία:
Η πολλαπλότητα είναι ισχυρότερη της πυκνότητας.
 
3.

Tα βέλη στους μύθους και στα παραμύθια δεν είναι μαγικά:

Όχι –
         τα βέλη στους μύθους και στα παραμύθια λειτουργούν ως υπεραγωγοί
του χρόνου.

Το διάφραγμα οστεοποιείται και μετά θρυμματίζεται.

4.

           Ο Γηρυόνης είναι παντοτινά ακινητοποιημένος μέσα σε αυτή τη στιγμή:
Τα πολλαπλά σώματά του γέρνουν στην μία πλευρά
καθώς το αίμα που τρέχει από το κεφάλι του
ποτίζει το χώμα
                                        τρέφοντας τους νεκρούς με χρόνο που δεν αξίζουν.

                   (Ο εαυτός εκτείνεται πάνω σε μια επιφάνεια στην οποία το εγώ είναι
                                                                                           το καύκαλο που αποκρίνεται:
                                                                 αυτό εδώ αποτελεί μυθοπλασία)

5.

Η ραδιογραφία και τα παράδοξα της σημασιοδότησης:
υπάρχει αρκετός χώρος πλέον για τα σωθικά μας.

(ο χρόνος φρενάρει:
                    η εσωτερική κίνηση αποσπάται από τη ροή)

Η μυθολογία ξεκινά μέσα σε φασματικά όρια.

Εγγράφω τον εαυτό μου μέσα σε σεστίνες που συμπεριφέρονται σαν σμήνη:
   τα μαθηματικά των διασκελισμών, όμως, παραμένουν ακατανόητα.
Διατηρώ τις ίδιες διαστάσεις:
                                                        το σώμα για το οποίο μιλώ δεν υπάρχει πια.

6.

Πείραμα νο. 2:

             Προσπάθησε να ζήσεις
σαν να ήσουν αμφίβιο.

Το συμπέρασμα:
Η πυκνότητα υπερσκελίζει την πολλαπλότητα.

7.

Μια φαντασίωση.
Σε ένα από τα ποιήματα αποκτώ την πυκνότητα της τερακόττα. 

8.

Το δέρμα ως τόπος συνεχούς μυθοπλασίας,
μια αναγνωριστική πτήση πάνω από σειρές στιγματισμένης επιδερμίδας,
ένα πέπλο στην αντηχούσα αίθουσα δώδεκα υφαντουργών Βαλκυριών
μια εξήγηση της ακατάληπτης φυσικής μιας ζωης που δεν ηταν ποτε δική μου.
μια σπονδή σε μια επιθυμία σκληρή σαν πολύτιμος λίθος 
                                                                                                        (& το ίδιο αιχμηρή).