Mathura

Alles Gewesene
ist einmal gewesen
und kommt nicht mehr wieder,
und wenn doch, dann ganz anders.
Nach tausend Jahren des Absinkens
spuckt das Meer uns aus
auf den hellblauen Strand,
wo wir nichts wissen von unserem Gewicht
oder unseren Rundungen,
wir sind gefühllos wie
die Hände einer Statue.
Wir bräuchten ein Buch,
in dem steht, dass wir Geheimnisse sind,
doch die Seiten kleben zusammen
wie die Jahresringe eines Baums,
wir sehen sie zwar
doch sehen nicht in sie hinein;
wir bräuchten eine Gesetzessammlung
von der vergessenen Schönheit,
von der grässlichen Fratze des Todes,
vom rasenden Wagenrad der Zeit,
doch die Schönheit
bleibt ein ungeschriebenes Buch,
ebenso wie das Leben,
Tage, Tage,
weiße Blüten,
Nebel auf dem Meer,
die Seiten zerfallen,
voller Etwas,
voller Nichts.

Everything that has been
has been
and will not be again,
or if it is, it will not be
in the same way.
After a thousand years of settling
the sea washes us out
onto a light blue shore,
oblivious of our weight
and roundness,
we are as numb as
a statue’s hand.
We need a book
to tell us we are secrets,
yet the pages stick together
like the yearly rings of a tree,
we see them
but not into them;
we need a set of laws
about forgotten beauty,
death’s repulsive face,
the racing wheel of time,
yet beauty
remains an unwritten book,
like life,
days, days,
white blossoms,
mist on the sea,
pages fall out,
full of something,
or nothing.

Kaikki, mikä on ollut,
on kerran ollut
eikä enää palaa
tai jos palaakin, ei samalla tavoin.
Tuhannen vuoden saostumisen jälkeen
huuhtoo meri meidät
vaaleansiniselle rannalle,
emme tunne painoamme
emmekä pyöreyttämme,
olemme turtia kuin
veistoksen kaikkia ohjaileva käsi.
Me tarvitsemme kirjan,
joka kertoisi meille,
että olemme salaisuus.
Mutta sivut liimautuvat yhteen
kuin puun vuosirenkaat.
Tahdomme sääntökokoelman,
joka kertoisi ammoin unohdetusta kauneudesta,
kuoleman kauheista kasvoista,
ajan kiitävästä kärrynpyörästä.
Mutta kauneus jää aina
kirjoittamatta kirjaksi
kuten elämäkin.
Päivät, päivät,
valkoiset kukat, sumu merellä.
Sivut murenevat
täynnä jotakin,
ei-mitään.

सब-कुछ जो है

बस है

और फिर नहीं होगा

या अगर ऐसा हुआ

तो इस तरह से नहीं होगा

हजारों साल का जमाव

समुद्र हमें हल्के नीले

समुद्रतट पर बहा ले जाता है

हमारे वज़न और गोलाई से बेखबर

हम उतने ही सुन्न हैं

जैसे किसी मूर्ति की हाथ

हमें एक किताब की जरूरत है

जो बता सके कि हम गूढ़ हैं

अभी भी एक दूसरे से चिपके पन्ने

जैसे पेड़ के वार्षिक चक्र

जिन्हें देखते हैं

पर उनके भीतर नहीं

हमें कुछ नियम चाहिए

बिसराये सौन्दर्य के बारे में

मृत्यु के विकर्षक चेहरे के लिए

समय का दौड़ता चक्र

फिर भी खूबसूरत रहता है

अनलिखी किताब

जीवन की तरह

दिन,दिन

श्वेत पुष्प

समुद्र पर धुंध

पन्नों का गिरना

पूर्ण और अपूर्ण

या कुछ भी नहीं

一切曾存在的，

皆曾存在

並將不復存在，

縱或假如存在，將不再以

相同的方式存在。

沉澱千年過後

大海把我們沖到

一個淺藍色的岸邊，

對我們的重量與圓潤

一無所知，

我們呆滯得仿如

一尊雕像的手掌。

我們需要一本書

去告訴我們本身就是個秘密，

但就像樹的年輪

書頁都黏在一起，

我們看著書頁

卻讀不進