Джо Дассен

Джо Дассен входил в каждый дом,
Танцевал с каждой домохозяйкой,
Объяснял каждому уставшему мужчине,
Что ещё будут золотые времена,
Там, на Елисейских полях.
Он надевал белые штаны и белые туфли,
Распахнутую на груди рубаху,
Выходил из дома рано утром и не возвращался
До самой глубокой ночи, а иногда
Пропадал и по нескольку суток.
Он пел, и пел, и пел, медленно опуская
Всё на свои места, всё, что готово было обрушиться
И уже накренилось. Он оборачивал бьющиеся
Вещи, вроде женских сердец, в мягкие шарфы
И косынки. И постоянно протирал пыль на
Всех проигрывателях планеты. В перерывах,
Коротких, слишком коротких, он улетал на Лазурный
Берег, и забегал в море, в леопардовых плавках.
А потом наскоро вытирался, выкуривал сигарету
И быстрым шагом направлялся к личному самолету,
Уже повторяя, проминая губами первые строчки,
Которые становились мякотью всепрощения.
А люди включали проигрыватели, телевизоры,
Радиоприёмники, и везде он был нужен.
И даже его смерть никто не принял всерьез.
«Пой, — говорили ему, — пой!» И он, медленный,
курчавый, с бакенбардами, приближался
даже из небытия, и упрашивал, упрашивал:
«Положи свое сердце на место, не
разбивай его».

© Sergej Timofejev
Producción de Audio: Haus für Poesie, 2019

ჯო დასენი

ჯო დასენი შედიოდა ყველასთან სახლში
და ცეკვავდა თითოეულ დიასახლისთან,
უხსნიდა ყველა დაღლილ მამაკაცს,
რომ შანზ-ელისეზე ბედნიერი დრო კვლავ მოვიდოდა.
მას ეცვა თეთრი ფეხსაცმელი, თეთრი შარვალი,
მკერდზე პერანგი გაღეღვოდა,
უთენია გადიოდა სახლიდან და
გვიან ღამემდე არ ბრუნდებოდა,   
ხან რამდენიმე დღით იკარგებოდა.
ის მღეროდა და მღეროდა და მღეროდა და
ყველაფერს თავის ადგილს უჩენდა,
ასწორებდა ჩამოსანგრევად გაზნექილ სახლებს, 
ქალის გულივით მსხვრევად საგნებს         
რბილ კაშნესა და თავსაფრებში გამოახვევდა
და მტვერს წმენდდა პლანეტის ყველა ფირსაკრავიდან.
ძალიან მოკლე შესვენებებზე მიფრინავდა
ლაჟვარდოვანი სანაპიროსკენ და ლეოპარდებიანი
საცურაო ტრუსებით შერბოდა ზღვაში. 
მერე სასწრაფოდ ტანს იმშრალებდა, სიგარეტს მოწევდა
და საკუთარი თვითმფრინავისკენ მიდიოდა სწრაფი
ნაბიჯით. მისი ტუჩები იმეორებდნენ პირველ სტრიქონებს,
რომლებიც შემდეგ საყოველთაო შენდობად უნდა
ქცეულიყვნენ. ხალხი რთავდა ფირსაკრავებს, რადიოებს,
ტელევიზორებს და იგი ყველგან იყო საჭირო.
მისი სიკვდილი სერიოზულად არც კი მიიღეს.
ეუბნებოდნენ: „მიდი, იმღერე!“. და ისიც, ზანტი,
ხუჭუჭა, ბაკენბარდებით, არყოფნიდან გამოდიოდა  
და იხვეწებოდა: „ფრთხილად იყავი,
არ გაგიტყდეს, ჩაიდე გული საგულეში.“

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.