Dejan Stanković
portugalščina
MEJE
To isto polno luno gledava… obzorja
daleč, predaleč drug od drugega. Med nama
se pno gorovja. Mehka mahovnata skorja
zarašča najine stopinje. Čisto sama
si prečkala vse meje in prišla na tuje,
v domovino mojih rok. Nevarno sam
se plazim mimo varuhov mejá: potujem
na severozahod, kjer me je bridko sram
škripanja duše sredi gladkih, strašnih sten.
Stojim pred njimi, temni moški z jugovzhoda,
sumljivega imena, drhteč, gol kot plen.
Ne morem pobegniti. Meja je usoda.
Zdaj veš: čeprav prestopiš mejo, je ne zbrišeš.
Še višja bo krojila tvoj korak, kot dvom.
Zemljevid ni privid. Zato govôri tiše.
Onstran vseh mejá so tvoje ustnice moj dom.
(Alba, 1999)
Iz: Alba
Ljubljana : Mladinska knjiga, 1999
Avdio produkcija: Študentska založba
Fronteiras
Olhámos para a mesma lua cheia … horizontes
longínquos, demasiadamente afastados uns dos outros.
Entre nós sobem montanhas. Um tapete de musgo fofo
tapa os sopés. Completamente sozinha
correste através da fronteira, foste para o que não é teu,
para a pátria das minhas mãos. Perigosamente só
rastejo evitando os guardadores das fronteiras:
viajo para o noroeste, onde tenho terrível vergonha do
ranger da alma entre paredes lisas e assustadoras.
Estou perante eles, os homens morenos de sudeste
com nomes esquisitos, e tremo, nu como uma presa.
Não posso fugir. A fronteira é a sina.
Agora sabes: ao atravessar uma fronteira, não a apagas.
Cresce ainda mais e vai moldando o teu passo, como um dilema.
Um mapa não é uma aparição. Por isso fala baixinho.
Para lá das fronteiras ficam os teus lábios, o meu lar.