Leszek Engelking 

Translator

          (i kiedy Boddhidharma złapał się na tym,
           że powieki mu się samowolnie skleiły)

Drugie. Patrzę, jak spada na ziemię
odbija się
i tłucze, jeszcze nie wierzę
jeszcze przez chwilę zdaje mi się, że może da się to cofnąć
już drugie wieczko w ciągu pięciu dni
  
ale trzasnęło
już w drugim czajniku otwór który
nie da się zamknąć         który
celuje we mnie        który
  
A na podłodze skorupy
  
Wiadomość trzeba pisać wyraźnym pismem
Ewentualnie wziąć w ramkę
 
Nie udaję, że nie rozumiem
  
Stańsiecomasięstać chińskie albo japońskie
powiedziane tak twardo
że już nie mogłoby być bardziej przekonujące
Nawet gdyby nie fałszywy ruch
Stanie się samo 
  
Udaję, że rozumiem
Doszedłem do tego jak do wodociągu
Wyrwane strony
Jutrzejsze spotkanie, o którym nie było powodu myśleć
Tylko dotknąłem i uwierzyłem
że zielona herbata  jak już tyle razy
przy drugim     a nawet trzecim zalaniu
Rozumiem, że udaję?
  
Już się uspokoiło, woda jest gorąca
a jeśli nierównowaga, to niedostrzegalna
Upłynie kilka następnych godzin
Myślę, że się ściemni, że nie będzie światła
Należy się chyba spodziewać wieczoru 
  
Brząkanie zwiniętych listków
delikatne pobrzękiwanie
Chrzęst ceramiki, już drugiego wieczka
  
Dopiero na podniebieniu to się spłynie
  
Nastawianie. Stań się czaj
po wieki wiek

Kiedy nasze psy złączą się w sfory
i rozedrgane poddadzą się z mroczną zaciekłością
prawom Wiecznej Ucieczki
to tylko czasem się zatrzymają
uważnie wchłoną w siebie tysiące zapachów
nastawionymi uszami pochwycą skowyczące improwizacje wiatru
wymienią rozpalone spojrzenia i pomkną dalej
wtedy już może warto będzie w niezmąconej ciszy
ubezpieczonych mieszkań znowu przeczytać pożółkłe listy
Kiedy komicznie stare zwyczaje naszych psów
rozpuszczą się w czujnym instynkcie zbiorowym
a dale stopią się w głęboki ślad
tysięcy ekstatycznych samotników
wtedy już może warto będzie podrzeć stare listy
i w deszczu padających strzępów rozszyfrowywać nowe zwroty grzecznościowe
Kiedy psy znajdą się w zasięgu wzroku naszych miast-blokowisk
i z niepojęcie lodowatym spokojem legną wyczekująco
czasem dziko szczeknąwszy ot tak sobie dla echa
wtedy już może będzie warto
powolnym krokiem wyjść na balkony
i widzieć że one widzą

W tej książce, której nie napisałeś,
był taki jeden, co ciągle powtarzał:
„tam są schody kuchenne, spadajcie”.

Myślałeś o złamaniu karku.
Jest jednak w tobie sporo dobrego!

Ale widziałeś wieczorem iskry przelatujące przez krzaki?
Jak pociski między gałęziami?
Istne strumienie,
przeloty przez różne kondygnacje jak między tunelami
albo estakadami. W wywietrznikach płonące stosy
świecące krechy
objawiały dziury i luki, zwiewność całej budowli.
Rozgałęzienia ognia uciekające na zewnątrz
przez rozgałęzienia drewna.
Rysunek ognia zamazuje
kontury rysunku drewna.
Pędziło to jak krew w żyłach.

Potem w nocy widziałeś, jak przychodzą
nogi i brzuch oświetlone latarką. 
  
A gdzie indziej
jest jak wtedy, gdy zatonie tylko część okrętu.
Odsłonięcie widoku tam, gdzie wzrok zawsze
natrafiał na ściany.
Otwarta przestrzeń, znikają przeszkody,
chwilowo mamy tu ruchy powietrza.
Z kondygnacji zwisają
tysiące poszarpanych przewodów, rur, blach pokrycia.
Takie
białe, porozrywane ciało.
Obserwujesz gołębie, co siadają na przełamanych betonowych kondygnacjach
jak na sterczących skałach,
przyroda natychmiast zasiedla nowe krajobrazy, zaraz je rozpoznaje,
chociaż są świeże, wczoraj lub dzisiaj ukształtowane siłą
maszyn burzących.

Wyrwana z ciebie płetwa:
czas zezwolić na obecność ryb.

A gdzie indziej
to samo, tylko w mniejszej skali. Mury
przełamane w połowie,
dostrzeżesz tapety i miejsce, gdzie stał stół.
Wiatr wieje przez niedokończony dom, same kondygnacje
i nagie schody.
Wysiądziesz zaraz za rogiem, żeby tam wrócić.
Będzie tam szczerbaty płot,
rozerwana siatka i przewrócona kolumienka.
Kiedy wejdziesz do środka i w korytarzu kogoś spotkasz,
staniesz jak wryty. W końcu przekonasz się,
że i on się zatrzymał.
Nic tam po was,
po obydwu.
Przejdziecie obok siebie jak dwaj nieprzejrzyści.
Jednak wychodząc, zostawisz wyraźne ślady
odwrócone

jakby nie miało już być

nic
na zewnątrz
ani możliwości wywiania.

Piszę o tym,
a nie chcę o tym myśleć.

Nie mam pojęcia
dlaczego zawsze skupiam się na jednym słowie
jakimś takim słowie
które w końcu da mi w kość

„To ci zrobili

            żywcem?”

            Tego popołudnia trochę się od tego zataczałem
            z tyłu na łące
            a z trawy obserwowała mnie czarno-biała kotka
            To był mój koniec
            Nagle zrozumiałem że wszystko do niej prowadzi
            i że jej
            tak tam siedzącej
            nie zdołam wyminąć

            Widziałem samego siebie jak specjalnie zmieniam kurs
            i kieruję się gdzie indziej
            tylko ze względu na nią
            ale i tak wyraźnie na marne
            znowu gdzie indziej znowu z powrotem

             Albo pośrednio do niej
             Albo prosto

              Węzeł się zaciskał póki przede mną nie uciekła

Węzeł
znowu jedno z tych słów

Ledwo do jakiegoś takiego się wezmę
już na jego miejscu zaczyna czatować coś
z czym w ogóle nie powinienem zaczynać

A potem nie pomoże już nic ani skreślenie ani ucieczka
za innym słowem
          Żadne nie jest inne
I wszystkie umieją sobie o tym wzajem przypomnieć

Nie czuję już wiersza tylko zimny uścisk
taki że nikt z nas żywych
chyba nie chciałby naprawdę wiedzieć
a tym bardziej przeżyć
tego co może między innymi znaczyć

          żywcem

          Dopóki to przede mną nie ucieknie
          Jak wtedy

Leżę
na podłożu
ledwo słyszalnych
brzęczeń i stuków.
Ledwo słyszalnych,
ale uporczywych. Przebijają się
i wnikają we mnie od spodu,
przechodzą na mnie, lekko,
ale to bardzo lekko
mnie
pobolewają.
Jakby coś o coś tarło
między sufitem a podłogą,
gdzieś, gdzie nie da się ich jeszcze odróżnić.
Zwłaszcza ta wysoka,
nieomal jasna,
chwilami przerywana
wibracja.
To uderza mowa.
Chyba o piętro niżej rozmawiają kobitki. 

i
w kawie: przyszłość: rozpuszczająca się
kostka cukru
inferno: pamięci moja, widzeń mych
zwierciadło...
uśmiechasz się, mitschuldig, ale pomaga to
tylko tym którzy potrzebują
not objaśniających; przygotuj się na najgorsze,
będzie chodziło o corpus hermeticum, palec
reklamuje drzazgę, ślepiec ciemność:
lis ignoruje winogrona,
ale metaforyka pracuje...

dmuchawiec od ewy
ponad siedemnaście
zaczekam aż dojrzeje
do wiatru

piwo od aleny
trzydzieści cztery
zaczekam aż opadnie
piana
nie muszę dmuchać