Gaga Rosić 

Translator

Παντού μαζί μου
έπαιρνα
τις χίμαιρές μου.

Φορούσαν τα δικά μου παπούτσια.
Ετρωγαν από τη δική μου καραβάνα.
Ακούμπαγαν τα χαριτωμένα τους κουβάρια
στα δικά μου γόνατα.

Μ΄ ένα οξύμωρο σφύριγμα των ματιών
πότε-πότε με έβγαζαν
στον ανοικτό κόσμο. Εκτός.

Να πεθαίνουμε
για όλες τις σύντομες λάμψεις
και τις γοργοπόδαρες μούσες.

Να γλείφουμε με το βλέμμα
τις χιονισμένες κορφές. Τους κώνους
των διαστημικών Ουραλίων.

Τους μικρούς βούρκους τους
στα εδάφη του πλανήτη  
το νισταγμένο καυτό μεσημέρι
μερικές φορές πίνει το περιστέρι.

Τις έγραφα
στις ανώτατες σχολές.
Στα βαθία πάθη.
Τους μάθαινα γλώσσες
άλλων πλασμάτων. Την τρέλα.

Ξεφύλλιζα για κείνες
τα ακαταλαβίστικα εγχειρίδια
τρυφερότητας και πόνου.

Τις μετεκπαίδευα
στους τρόπους αναπνοής.
Στην καλλιγραφία.
Στην λάμψη του δέρματος.
Στις προσευχές για όλα τα λυγισμένα.

Να λάμψουν.
Σαν άκλαφτο μπακίρι.
Οταν φτάσουν στη συνεδρία
των πεθαμένων ρόδων.

Πίσω από την περιστρεφόμενη πόρτα.
Από την γεμάτη λάμψη της
κατρακυλά αενάως
το κουμπί της βασιλικής νύχτας.

Να τρίξουν.
Σαν πόρπη.
Που κλείνει.

Και με την κληρονομιά
του ευάλωτου χαρίσματός της
δένει
δυο μοναχικές χούφτες.
Ερημης γης.

Εσύ είσαι η πιο αποδεικτική
αλήθεια για μένα.

Τυλίγεις τους ώμους μου
μ΄ένα παλτό
ανύπαρκτο πια.

Αυτή είναι όλη η έννοια
τούτης της υπενθύμησης.

Το ότι η κίνηση
των χεριών σου
πλάθει το σώμα μου.

Πιάνεις
την χρυσή στιγμή
της βροχής του ματιού μου.

Το κύμα του βυθού.

Οπού μεγαλώνει το δένδρο.
Εστία κάτω από τον ουρανό
της ψυχής σου.

Εντόπισα έναν κοκκινολαίμη
μεσ΄στην γυάλινη χλόη.

Θα μαζέψω τις συλλαβές του,
σκέφτηκα.
Στην γυάλινη καμπάνα.
Στην πουκαμίσα του ποιήματος.

Θα χρειαστεί
διαυγή μανταλάκια
ο διαλυμένος αέρας.

Επειδή οι γερανοί εμφανίζονται
απροειδοποίητα. Νωρίς.
Σπάνε την πόρτα
του εύθραστου πάγου.

Βγάζουν ρίζες. Αμμο και πέτρες.
Ανακατεύουν λέξεις.

Που μένουν γυμνές.
Δίχως ύλη σύνθεσης.
Με το στόμα ανοικτό.

Ενώ μεγαλώνουν
ανάχωμα και λάσπη.
Θεμέλια και σπίτι.

Για εκατοντάδες
χρόνια μοναξιάς.

Δεν διάβαζαν το μέλλον;
Πως οι φωνές των μαυσωλείων
κολλούν στους τοίχους απελπιστικά

Από το μήλο της πόλης
μαλαματένιο άλλοτε ιπτάμενο
ακόμα και η ανάσα θέλει να ξεπλύνει
στόμα, γλώσσα, λαιμό

Πιο σβέλτα πρέπει να αναδύσω
από τον αέρα που τα μόριά του
αναστεναγμός μπορεί να είναι ή θύελλα

Να υψωθώ με μελωμένα μαλιά
Να φωτίσω το τόξο που γλιστρά
από τη ράχη του ταύρου
στον οποίο με προάγει
oδύσσεια σελήνη που διψά για αφηγήσεις
Με μια από τις δώδεκα χιλιάδες
γλυκές διαταγές της λέει
Ελα τώρα Μίλα

Στο μικρό αμφιθέατρο
όμοιο με υψωμένο
υδάτινο σκαλί
γνωστό ανέκαθεν
όπου φύλαγα λέξεις  
Μια εισπνοή δύτη
ένα εύθραστο κοράλι

Οπου για πρώτη φορά ευχήθηκα
να καταλάβω τον χώρο
των ανοιχτών διαστάσεων
Φως στο νερό

Κι έτσι ξεκίνησα

Οταν έφτασα στο παζάρι του ορατού
τα πάντα είχαν ξοδευθεί.
Τα τσαντίρια μαζεμένα.
Καμένα στο λιόγερμα.
Τα παράσημα μοιρασμένα.
Τα δικαιώματα στερημένα.

Λίγα έχουν απομείνει
ελεύθερα,
με προειδοποίησαν οι θαμώνες.
Ισως μονάχα δυο παγόβουνα
κάτω από την καμπάνα.

Εμένα μού έμοιαζαν
με γυάλινα στήθη
που αγκίζονται στο περπάτημα
μιας γυναίκας από ποίημα.

Ηταν η εποχή της συντέλειας του κόσμου.
Της ευχήθηκα ό,τι στον εαυτό μου.

Τίποτα εκτός του συνηθισμένου.

Μια κούπα σταγόνες βροχής.
Δύο λεπτά από τη ζωή του ρόδου.

Ξοδεύω λίγο.
Επειδή το περίσσεμα είναι
μικρό.
Μου λέει η οπτική γωνία
που δεν έχει αναρρώσει.

Από το ντράγκστορ
όλοι έχουν αρπάξει
κάτι.
Μια μικρή συσκευή.
Μια καρδιά ρεζέρβα.

Εμεινε η νύχτα
με κομμένες φλεύες.
Πινασμένο καλοκαίρι
στα χαρακώματα.
Πανάκριβο φιλί
χωρίς αγάπη.

Περιμένω να έρθεις.
Εσύ μονάχα. Μικρό ποίημα
υπεράσπισης.

Με κραυγές
και χρυσές σημαιούλες
σαν ναυαγοσώστης ψάχνω
το σώμα σου στην άμμο.
Όπου η ζωή
ξαναρχίζει.

Εσύ μονάχα με αλλάζεις
σε βασίλισσα της βελόνας.

Με κατεβάζεις με σιγουριά
πάνω σε δίσκο
χιλίων στροφών.

Μέσα στον πανικό του νου
και τη λάμψη των αισθήσεων
να ανοίξω τη σεζόν με μουσική
και άστρα. Ξανά.
Κι όμως, τόσο διαφορετικά.

Λες και δεν είμαι πια
σκόνη. Συσσωρευμένη.

Λες και είμαι ξαφνικά
στη βελανιδιά κάπου μέσα
μια ολόφωτη
περίσσια δύναμη
ενός βροχερού ποιήματος.

Επίστρωση
του αόρατου.

Πλωτή μελανιά.
Συρρικνωμένη.

Για να βρει θέση
μεσα μου.

Μιλούσαμε για την ποίηση.

Περαστικές σκέψεις
καθρεφτίζονταν στις βιτρίνες.
Λέξεις που δεν ψάχναμε
βρίσκονταν
στις νοητικές
ευαίσθητες υπάρξεις τους.

Στις σύντομες σιωπές
μπορούσε να ακουσθεί σχεδόν
μια ηχώ που μοιάζει
με κλείσιμο
κλειδαριάς ασφαλείας.

Οταν τα παιδιά  
είναι στις αιώρες.
Και η άσπρη περιστέρα
πάνω στη στεγνή παλάμη.

Οταν τα πράγματα επιτέλους
βρίσκουν τη θέση τους.
Λαμπερή κι ολόφωτη.

Σαν αιφνίδια μετακόμιση
εκείνων
που δεν ταξιδεύουν πουθενά.