[meine heimat]

ich habe die namen der großen vögel vergessen.
jeden juni fällt brut vom first einer scheune, die jetzt
leer steht. später im jahr stehen sie steif auf den feldern,
von der straße her flocken die kleider weiß aus, von weitem
riecht nach verscheuerten sträußen + stahl + geborstenem
gut von jenem gewitter am anderen tag: meine heimat.
in der heimat brechen sich namen an der scholle,
im wort: was dort angebaut wird, ist mir fremd.

© Ulrike Almut Sandig
从: Streumen
Leipzig: Connewitzer Verlagsbuchhandlung, 2007
录制: 2008 Literaturwerkstatt Berlin

ჩემი სამშობლო

აღარ მახსოვს სახელები დიდი ჩიტების.
ყოველ ივნისს იჩეკებიან საბძლის თავზე,
არავის რომ აღარ სჭირდება, წლის მიწურულს კი
უძრავად დგანან მინდვრებში და მოქათქათე
მათი სამოსი გზიდანაც მოჩანს. ყნოსვას სწვდება
ყვავილთა სუნი, მოჭრილები, კონა-კონა რომ აუკინძავთ,
ფოლადის ქარხნის, დაქცეული მეურნეობის და წვიმის,
ხვალ რომ ძალუმად დასცხებს. ასეთია ჩემი სამშობლო.
აქ ნათესებს ახლა უკვე სხვა სახელი აქვს.
გეტყვით: იქ რაც ახლა მოჰყავთ, აღარ მეცნობა.

Aus dem Deutschen ins Georgische von Bela Chekurishvili