[meine heimat]

ich habe die namen der großen vögel vergessen.
jeden juni fällt brut vom first einer scheune, die jetzt
leer steht. später im jahr stehen sie steif auf den feldern,
von der straße her flocken die kleider weiß aus, von weitem
riecht nach verscheuerten sträußen + stahl + geborstenem
gut von jenem gewitter am anderen tag: meine heimat.
in der heimat brechen sich namen an der scholle,
im wort: was dort angebaut wird, ist mir fremd.

© Ulrike Almut Sandig
从: Streumen
Leipzig: Connewitzer Verlagsbuchhandlung, 2007
录制: 2008 Literaturwerkstatt Berlin

[işte memleketim]

büyük kuşların adlarını unuttum.
her haziran yavruları düşer çatısından samanlığın,
şimdi bomboş. sonraları kaskatı dururlar tarlalarda,
caddeden tortop görünür beyaz kürkleri, uzaktan kokar
ucuza giden buketler + çelik + dağılan mal mülk,
o günkü fırtınadan: işte memleketim,
memleketimde yitiyor adlar toprakta,
dilde: orda büyüyen şey yabancı bana.

Çeviri: Gonca Özmen [VERStransfer Istanbul-Berlin 2008]