21
“Ένα νησί δεν παύει να είναι ερημωμένο επειδή κατοικείται” (Gilles Deleuze)
Κάθε χάρτης
είναι η τεκμηρίωση ενός
εξ
ορ
κ
ισμού:
φυτεύουμε πλοκάμια
στη γη των ματιών μας
και μαθαίνουμε στους εαυτούς μας να
βλέπουμε τα σύνορα
από απόσταση ασφαλείας.
Το σώμα χαράζει μια διαδρομή που αρχικά φαίνεται άγνωστη, στη συνέχεια γνώριμη και μετά από καιρό απειλητική. Πρώτα γίνεται η εγγραφή του σώματός στον χώρο και μετά η μνήμη του χώρου αναδιπλώνεται και εγγράφεται σε κάθε σημείο του σώματος.
Μασουλάμε τη ρητίνη που εκπέμπει το φως των φαναριών της πόλης και φτύνουμε χάρτες:
περνάμε από τη μια νησίδα
στην άλλη μέχρι να
φύγουμε από την
πόλη και
τα πρόσωπά μας
αποκτούν ράμφη που ξηλώνουν
τις ραφές των πεζοδρομίων.
Το μεγάφωνο
στη μέση της πλατείας βραχυ
κυκλώνει:
“αισθήματά
Μόδες ηδονής ΣΠΛΕΝΤΙΤ».
Το σώμα επιστρέφει εκεί
όπου παλιά
α
να
τρι
χι
α
ζε
τα κόκκαλα τρίβονται
η ακτινογραφία αποκαλύπτει
ότι οι ώμοι έχουν γίνει
χωράφια -
ποιος έβαλε την κόκκινη σαύρα
που τυλίγεται
γύρω από το μπράτσο
του δέντρου
που έχει γύρει
προς τη θάλασσα
(αν εδώ συμπληρώναμε
ότι το δέντρο γέρνει
προς την θάλασσα
χωρίς ποτέ να την αγγίζει,
θα βλέπαμε
πόσο πολύ
αναζητούμε
το κλισέ - είναι και αυτό
μια επιστροφή)
ο χρόνος
ακρόλιθο της
αμνηστίας.
Σημείωση: οι στίχοι 28-29 προέρχονται από το μυθιστόρημα Έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γιώργου Σεφέρη (Αθήνα: Ερμής, 1998, σ. 17-18).
录制: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016
21
"Eine Insel hört nicht auf, verlassen zu sein, nur weil sie bewohnt ist."
(Gilles Deleuze)
Jede Landkarte
ist die Dokumentation einer
Be
schwö
r
ung:
Wir pflanzen Greifarme
in die Erdkugeln unserer Augen
und lehren uns selbst,
die Grenzen aus einem Sicherheitsabstand
zu betrachten.
Der Körper schlägt eine Route ein, die zunächst unbekannt, langsam vertraut und nach einer Weile bedrohlich wirkt. Anfangs schreibt sich der Körper in den Raum, später entfaltet sich das Gedächtnis des Raums und schreibt sich in jeden Punkt des Körpers ein.
Wir kauen das Harz, das vom Licht der städtischen Verkehrsampeln ausgeschwitzt wird, und speien Landkarten aus:
wir hüpfen von einer Verkehrsinsel
zur nächsten, bis wir
die Stadt
verlassen haben und
unseren Gesichtern
Schnäbel wachsen, mit denen wir die
Nahtstellen der Bürgersteige auftrennen.
Der Lautsprecher
mitten auf dem Platz erleidet Kurz
schluss:
"Gefühle
Moden der Lust SPLENDID".
Der Körper kehrt dorthin zurück
wo er früher
s
ch
au
der
te
die Knochen werden zerrieben
das Röntgenbild offenbart
die Abflachung
der Schultern -
woher stammt die rote Eidechse
die sich
um die Arme
des Baums windet
der sich dem Meer
zuneigt
(fügten wir hier hinzu,
dass der Baum sich
dem Meer zuneigt,
ohne es je zu berühren
sähen wir,
wie sehr
wir dem Klischee zuneigen
- auch das
eine Rückkehr)
die Zeit
Akrolith der
Amnestie.
Anmerkung: die Verse 28-29 stammen aus Giorgos Seferis' Roman "Sechs Nächte auf der Akropolis", Athen 1998, 17-18.