Άτρακτος (παραλλαγή)

Το σώμα                                            αρχιπέλαγος
                                                                                                                            
                                                                         [ὀφθάλμοις δὲ μέλαις νύκτος ἄωρος . . ]

         νομίζουμε        ότι κοιμόμαστε
αλλά στα μάτια μας
         παραμονεύουν
οι ώρες
                η διχαλωτή γλώσσα               που φτιάχνει
         μια καμπύλη                   που διεκδικεί
                                                                                       [τ]η[ν]         αναπνοή
                                                             
       το σώμα ένας κύκλος
 που                                  γίνεται
μισοφέγγαρο και μετά
                               χάν 
                                                             ε
                                        
                                                  ται στο
 
                                                                      νερό.

                                                                                                Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε
                                                                                                                                  κρατάμε 
                                                                                                    στα                    χέρια μας
                                                                                                                        τα φύλλα και 
                                                                                                                         τις     σαύρες
                                                                                             που μαζεύονται στο κρεβάτι
                                                                                                        & τρέχουν πάνω κάτω
                                                                                            στην σπονδυλική στήλη που 
                                                                                  μοιραζόμαστε         με        το αγόρι
                                                                         που τραβάει      φωτογραφίες συνέχεια 
                                                                                                                               μπροστά 
                                                                                                          από τις κάμερες του
                                                                       κλειστου κυκλωματος παρακολούθησης.


λες:
“είναι               ώρες τώρα που είμαι εδώ πάνω και δεν
το παίρνω απόφαση να πεθάνω”,
τα δάκτυλα        ενωμένα με μεμβράνη

                         φτερά   νυχτερίδας:
οι αρτηρίες πάλλονται
                                    οι λέξεις  εντοπίζουν πλέγματα.

       Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε

       πέτρες που τις λιώνει
το αίμα που κολλάει
       στα πέλματα.

Δεν γνωρίζουμε τα ονόματα
       τα χέρια βυθίζονται στους χάρτες
       οι οπές του προσώπου καλύπτονται
από χώμα
το στόμα ανοιγοκλείνει

είμαστε σίγουροι ότι είμαστε άλλοι μα
όλοι ονειρεύομαστε
ότι είμαστε ο ίδιος
άνθρωπος: μοιραζόμαστε το ίδιο δέρμα:
ίσως έτσι να κάνουμε αυτό που θέλουμε
                                                                               [με το σώμα του άλλου]:
μετά θα εξαφανίσουμε
το κουφάρι.

Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε

       κολλάμε τη μύτη μας πάνω στην οθόνη
που παίζει σε λούπα
              ένα βιντεο από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης: το    ίδιο
 πρόσωπο  μπλε
                σκούρο μπλε σχεδόν
μαύρο.


Σημείωση: το παράθεμα της Σαπφούς στο στίχο 2 προέρχεται από τον τόμο Greek Lyric, Volume I: Sappho and Alcaeus (Loeb Classical Library No. 142). Eπιμ. David A. Campbell (Harvard University Press: Cambridge, MA, 1982).

© Theodoros Chiotis
录制: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016

Spindel (Variation)

Der Körper                                           ein Archipel

                                                                   [ὀφθάλμοις δὲ μέλαις νύκτος ἄωρος...]

         wir glauben         zu schlafen
doch in unseren Augen
         lauern
die Stunden
                die gespaltene Zunge           beschreibt
         eine Kurve          die den/der Atem
                                                                           raubt         der Körper ein Kreis

        schmilzt  zum
Halbmond und 
                         ver

                                                      sch  
            
                                   windet im 

                                                                   Wasser.

                                                                                             Wir glauben zu schlafen
                                                                                                      in unseren Händen
                                                                                                                       halten wir
                                                                                                              die Blätter und
                                                                                                           die      Eidechsen
                                                                                 die sich auf dem Bett tummeln
                                                                                                     & auf und ab laufen
                                                                                       entlang der Wirbelsäule die
                                                                      mich     mit      dem Jungen verbindet
                                                                             der fortwährend Fotos      schießt
                                                                                                                                   vor
                                                                                                          den Kameras des
                                                                                    Videoüberwachungssystems.


du sagst:
„Seit          Stunden bin ich jetzt hier oben und kann
mich nicht entschließen zu sterben“,
zwischen den Fingern          Schwimmhäute

                    Flügelschlag    der Fledermäuse:
die Arterien pulsieren
                                         die Wörter verorten sich auf Millimeterpapier.

        Wir glauben zu schlafen 

        Steine schmelzen
durch das an den Sohlen klebende
        Blut.

Wir kennen die Namen nicht
        die Hände tauchen in die Landkarten
        die Gesichtsöffnungen füllen sich
mit Erde
der Mund geht auf und wieder zu

wir sind sicher, andere zu sein, doch
alle träumen wir,
derselbe Mensch
zu sein: wir teilen dieselbe Haut:
vielleicht tun wir dabei sogar, was wir wollen
                                                                                [mit dem Körper des anderen]:
dann lassen wir den Kadaver
verschwinden.

Wir glauben zu schlafen

        wir drücken unsere Nasen am Bildschirm platt
auf dem in Endlosschleife
                eine Aufzeichnung des Videoüberwachungssystems läuft: dasselbe
Gesicht   blau
                  dunkelblau fast
schwarz.


Anmerkung: Das Sappho-Fragment aus Vers 2 stammt aus dem Band Greek Lyric,  Volume 1: Sappho and Alcaeus (Loeb Classical Library No. 142). Hrsg: David A. Campbell (Harvard University Press: Cambridge, MA, 1982).

Aus dem Griechischen übersetzt von Michaela Prinzinger