Julia Cimafiejeva

白俄罗斯文

Bohdan Zadura

波兰文

Цела паэткі

Цела паэта належыць яго радзіме.
Абяздоленая зямля прамаўляе ротам паэта,
Вочы паэта бачаць несправядлівасць пакутаў,
А вушы чуюць крыкі нявіннай ахвяры.
Валасы паэта становяцца дуба,
Ногі паэта прарастаюць дубамі,
А далоні паэта сціскаюцца ў кулакі.
І ў яго жылах закіпае кроў:
як можна дапусціць столькі гора?!

Бясспрэчна, цела паэта належыць яго радзіме.
Хіба ўмее радзіма нешта сказаць без яго?!

Радзіма!
А ці трэба табе маё цела, цела паэткі?
У мяне такая ж гарачая кроў,
Рукі і ногі,
Вочы мае бачаць шмат і вушы чуюць,
І мой рот не меншы за рот паэта!

Маўчыш, адварочваешся?
Бо думаеш, ты такая, як я?
Ты не хочаш быць моцнай, радзіма,
Я ўгадала?
Ты хочаш, каб паэт сказаў за цябе,
Каб шкадаваў цябе,
Каб выціраў табе слёзы,
І ўсім пяяў,
як ты пакутуеш
і якая ты малайчына?..
Праўда, радзіма?

Але ты мяне не слухаеш,
Ты зноў скардзішся свайму паэту.

Цела паэткі табе не патрэбна.
І я забіраю яго сабе.

© Юля Цімафеева / Julia Cimafiejeva
从: Цырк (Circus)
Minsk: Zmicier Kolas, 2016
录制: Belarusian PEN Centre / Dmitry Ivanov

Ciało poetki

Ciało poety należy do miejsca, gdzie się urodził,
Pokrzywdzona ziemia mówi ustami poety,
Oczy poety widzą niesprawiedliwość nędzy,
A uszy słyszą krzyki niewinnej ofiary.
Włosy poety stają dęba,
Nogi poety kiełkują dębami,
Dłonie poety zaciskają się w pięści.
I w jego żyłach zaczyna wrzeć krew:
jak można dopuścić tyle smutku?!

Niewątpliwie, ciało poety należy do miejsca, gdzie się urodził,
Czy ziemia, gdzie się urodził, umie coś powiedzieć bez niego?!

Ziemio urodzenia!
A czy potrzebne ci jest moje ciało, ciało poetki?
Mam taką gorąca krew,
Ręce i nogi.
Moje oczy widzą mnóstwo i uszy słyszą,
A moje usta nie są mniejsze od ust poety!

Milczysz, odwracasz się?
Bo myślisz, że jesteś taka jak ja?
Nie chcesz być silna, ziemio,
Zgadłam?
Chcesz, żeby poeta mówił za ciebie,
Żeby ciebie żałował,
Żeby ocierał ci łzy
I wszystkim śpiewał,
jak ty cierpisz
i jaka jesteś pracowita?...
Prawda, ojczyzno?

Ale ty mnie nie słuchasz,
Znowu skarżysz się swemu poecie.

Ciało poetki nie jest ci potrzebne.
I ja zabieram je sobie.

From Belarusian by Bohdan Zadura