Gevoerd naar het
terrein
met het onloochenbare spoor:

gras, uiteengeschreven. De stenen, wit,
met de schaduw van de halmen:
lees niet meer – kijk!
Kijk niet meer – loop!

Loop, je uur
heeft geen naasten, je bent –
bent thuis. Een wiel, langzaam,
wentelt vanzelf, de spaken
klimmen,
klimmen op zwartgrijze grond, de nacht
hoeft geen sterren, nergens
vraagt men naar jou.

*

                                   Nergens
                                               vraagt men naar jou –

De plek waar ze lagen, ze heeft
een naam – ze heeft
er geen. Ze lagen er niet. Iets
lag tussen hen. Ze
doorzagen het niet.

Zagen niet, nee,
praatten van
woorden. Er werd er geen
wakker, de
slaap
kwam over hen.

*

                                   Kwam, kwam. Nergens
                                                                       vraagt men –

Ik ben het, ik,
ik lag tussen jullie, ik was
open, was
hoorbaar, ik tikte jullie toe, jullie adem
gehoorzaamde, ik
ben het nog steeds, nu
jullie slapen.

*

                                   Ben het nog steeds –

Jaren.
Jaren, jaren, een vinger
tast lager en nader, tast
in het rond:
naden, voelbaar, hier
splijt het wijd uiteen, hier
groeide het weer dicht – wie
dekte het toe?

*

                                   Dekte het
                                               toe – wie?

Kwam, kwam.
Er kwam een woord, het kwam,
kwam door de nacht,
wilde stralen, wilde stralen.

As.
As, as.
Nacht.
Nacht-en-nacht. – ja, ga
naar het oog en zijn tranen.

*

                                   Naar het
                                               oog ga,
                                                           en zijn tranen –
Orkanen.
Orkanen, altijd al,
stuivende partikels, al het andere –
jij
weet dat, we
lazen het in het boek – was
opinie.

Was, was
opinie. Hoe
grepen we elkaar
vast – vast met
deze
handen?

Er stond ook geschreven dat.
Waar? Wij
deden er een zwijgen toe,
gifgelest, groot,
een
groen
zwijgen, een kelkblad, er
hing een gedachte aan planten aan –
groen, ja,
hing, ja,
onder een slinkse
hemel.

Aan, ja,
aan planten.

Ja.
Orkanen, stuivende par-
tikels, er restte
tijd, er restte
het bij de steen te proberen – hij
was gastvrij, hij
viel niet in de rede. Wat
hadden wij het goed:

korrelig,
korrelig en vezelig. Stengelig,
dicht;
tros- en straalvormig; nier- en
plaatvormig en
klonterig; bros, ver-
takt –: hij, het
viel niet in de rede, het
sprak,
sprak graag tot droge ogen voor het ze sloot.

Sprak, sprak.
Was, was.

Wij
gaven niet op, stonden
er middenin, een
sponzig bouwwerk, en
het kwam.

Kwam op ons af, kwam
erdoor, lapte
onzichtbaar, lapte
de laatste membraan,
en
de wereld, een duizendkristal,
schoot, schoot voor de dag.

*

                                   Schoot, schoot voor de dag.
                                                                       Toen –

Nachten, ontmengd. Cirkels,
groen of blauw, rode
kwadraten: de
wereld zet haar binnenste in
in het spel met de nieuwe
uren. – Cirkels,
rood of zwart, lichte
kwadraten, geen
vluchtschaduw,
geen
meettafel, geen
rookziel stijgt en speelt mee.

*

                                   Stijgt en
                                               speelt mee –

In de uilenvlucht, bij de
versteende schurft,
bij
onze gevlogen handen, in de
jongste verwerping,
boven de
kogelvanger op
de bedolven muur:

zichtbaar, op-
nieuw: de
groeven, de

koren, destijds, de
psalmen. Ho, ho-
sanna.

Dus
staan er nog tempels. Licht een
ster
nog steeds op.
Niets,
niets is verloren.

Ho-
sanna.

In de uilenvlucht, hier,
de gesprekken, daggrauw,
van de grondwatersporen.

*

                                   (– – daggrauw,
                                                           van de
                                                                       grondwatersporen –
Gevoerd
naar het terrein
met
het onloochenbare
spoor:

gras,
gras,
uiteengeschreven.)