(Bij Aquincum)

Als door de reiswagen van een vluchtende kolonist geschampt
Lag op de Romeinse weg een dode merel, aan flarden.

Eén die er altijd bij was maar het niets kon schelen, de wind
Had uit vleugelveren een zwart zeil gehesen.

Daaraan kon je haar herkennen, van ver, het opzijgeveegde
Bij de aanval van de horde aan de aarde gevlijde zusje.

Hetzij Dakars en Hunnen, Mongolenpaarden en bromfietsen –
Schimpend had zij ze uit de nabijheid van de nesten weggeleid.

Meer kon zij niet. Het lijkt alsof zij op slag dood was.
De miserabele zangeres kon niets anders dan zich dwarsleggen

Eertijds in het stof van grote tegels, vandaag op nat asfalt.
Altijd al was er volksverhuizing, meestal gevaar op de wegen.