Ερωτικό Ι
(νιώθω πυκνή την ανάσα σου πίσω μου μα δε γυρίζω)
Φυσάει.
Το λιωμένο κεχριμπάρι της φθινοπωριάτικης θάλασσας
στεγνώνει κατά το νοτιά
κι ανάμεσα στις λέξεις
(λέξεις που κάποτε απήγγειλες απέναντι στον ορίζοντα)
η ανάμνηση ενός μεγαλείου:
-ψεύτικου-
τις νύχτες στέκεται ακίνητο και σε κοιτά
τα πρωινά σε υποδέχεται ο ίσκιος του-
είπες
πέρασμα: κανένα:
εκείνο το πέρασμα σε μια άλλη εσωτερικότητα
όπου τα πράγματα που υπάρχουν, υπάρχουν
όπου η ψυχή εκτίθεται αβίαστα σε γεγονότα και σε πράγματα
νύφη που παραδίνει δώρο την αλήθεια της στον εραστή της
ορατό: κανένα:
ένας μηχανισμός μονάχα από στιγμές
μια διαδοχή
είναι που ακόμη συγκρατεί
ό,τι απέμεινε
μες στο νωθρό αέρα του πρωινού
μετέωρο αν-
επίδοτο
ανάμεσα στους δυο τους
Ω, να μπορούσε ν’ ακουστεί
να σκαρφαλώσει από τη ρίζα του μυαλού
ως εκεί
(νωπή η θέρμη της αγρύπνιας σου ζαλίζει το πρόσωπο)
στο συμπαγές σημείο εκεί-
που η σκέψη για το δέντρο γίνεται και πάλι δέντρο
που το λεπτό χορτάρι ψηλώνει ξαφνικά με μόνη τη δύναμη της κραυγής σου
στο σημείο της απαρχής
(σκοτάδι) (μάταια) (απλώνει) (ο χρόνος)
σκέψου:
όλα συγκεντρωμένα κάτω απ’ τον ίσκιο
-το μικρό ανόητο ίσκιο του μυαλού-
χωρίς να πιστεύουν πια σε τίποτε
χωρίς να εναντιώνονται σε τίποτε
χωρίς να στρέφονται σε τίποτε πια για επιβεβαίωση
*
Ο άνεμος λιαίνει την πέτρα.
Η πεταλούδα υφαίνει αντικατοπτρισμούς.
Το μάτι μια πληγή που αναβλύζει.
Προσπάθησε:
Ο αέρας είναι ακόμη καθαρός:
Προσπάθησε:
εγωίστριες λέξεις γυρίζουν κιόλας μέσα στα χέρια σου
άλλωστε
γράφεις ν’ αποδείξεις πως η ψυχή είναι νεκρή
ότι η εποποιΐα του ιερού δε σημαίνει πια καμιά ιδέα
-σχεδόν σαν ποιητής-
γράφεις μην πιστεύοντας στα ονόματα
αποκαθηλώνοντας τα πράγματα από τα ονόματά τους
(τα μάτια της ακόμη κρατούν τη θέρμη του κήπου)
(σπαρταράει τσιμπώντας το γαλάζιο το έφηβο στήθος της)
Ανεξήγητος άνεμος έρχεται από πολύ μακριά
φέρνοντας δάκρυα πάνω στα δέντρα
Χρόνος γεμίζει αργά το δωμάτιο-
δεν με πιστεύεις;
Το φεγγάρι μόλις ισορροπεί στο στερέωμα
Η λέξη φλέγεται.
Ακίνητο το μάτι την παρατηρεί.
(
录制: Literaturwerkstatt Berlin 2010
Liebesgedicht I
(dicht hinter mir fließt dein Atem doch ich wende mich nicht um)
Es weht.
Der flüssige Bernstein des herbstlichen Meeres
erstarrt im südlichen Wind
und zwischen den Wörtern
(deine Wörter, einst dem Horizont vorgetragen)
steht die Erinnerung an etwas
- in trügerischer Weise – Denkwürdiges:
das dich nachts anstarrt, ungerührt und ratlos,
und dessen Schatten dich morgens begrüßt –
sagtest du
Passage: unmöglich:
jene Passage zu einer anderen Innerlichkeit
wo die existierenden Dinge tatsächlich existieren
wo die Seele wie selbstverständlich sich aussetzt den Fakten und Dingen
wie eine Braut, die ihre Wahrheit dem Liebsten als Mitgift überreicht
Erkennbarkeit: unmöglich:
nur ein Räderwerk aus Momenten
eine Abfolge
ist es, die noch immer verbindet
was verblieb
im trägen Wind des Morgens
schwebend un-
überbringbar
vom Einen zum Anderen
Oh, könnte man hören
wie es von der Wurzel des Hirns
nach oben steigt
(die noch feuchte Wärme deiner Schlaflosigkeit verstört deine Züge)
zum undurchdringlichen Ort dort oben –
wo das Denken an den Baum wieder Baum wird
wo das zarte Gras hochschießt nur durch die Kraft deines Schreis
zum Ort des Ursprungs
(Schwärze) (verbreitet) (vergebens) (die Zeit)
denk dir:
alles gebündelt unter dem Schatten
- dem kleinen arglosen Schatten des Hirns –
ohne irgendeinen Glauben
ohne irgendeinen Widerstand
ohne irgendeine Bestätigung einzuholen
*
Der Wind glättet den Fels.
Der Schmetterling spinnt Widerspiegelungen.
Das Auge ist eine quellende Wunde.
Versuch es:
Die Luft ist noch klar:
Versuch es:
selbstsüchtige Wörter flattern dir in den Händen
zumal
du schreibend beweisen willst, die Seele sei tot
und das übertriebene Erhabene entspreche keinerlei konkretem Begriff
- fast wie ein Dichter -
schreibst du, ohne an Namen zu glauben
löst die Dinge ab von ihren Namen
(ihre Augen bewahren die Wärme des Gartens)
(ihre spitzen Brüste durchdringen zitternd das Blau)
Unergründlicher Wind weht von weit her
lässt Tränen regnen über den Bäumen
Zeit erfüllt langsam die Kammer –
glaubst du mir nicht?
Der Mond hält sich kaum mehr am Firmament
Das Wort flammt.
Vom Auge ungerührt betrachtet.