ΟΙ ΦΙΛΟΙ

Εδώ αρχίζει το ταξίδι.
Από τούτες τις πλαγιές που ανασαίνουν
Χωρίς ψυχή. Απ’ αυτά τα δέντρα
Που μου τα ’χουν όλα από καιρό συγχωρέσει
Κι άλλο δεν ακούνε παρά
Το πέρασμα του νερού στο φαράγγι.

Θα πάω. Έχω τη μάταιη χάρη
Πως άκουσα το λόγο του Θεού:
Περπατούσε ακόμη στα κύματα.
Έκλαιγε, ώσπου τα νερά ανεβήκαν.
Όταν τραβήχτηκαν, δε βρήκα
Παρά τα πούπουλα από τα φτερά.

Εδώ αρχίζει η φιλική αιωνιότητα
Όπου κάθε στεναγμός εκπληρώνεται
Όπου το αίμα χαμογελά πικραμένο
Και κάθε στέρηση σωπαίνει
Και το πουλί στο κλουβί θυμάται
Μια καστανιά με ρίζες στο ποτάμι
Μέχρι τις πρώτες μακρινές τουφεκιές.

Κι αν αγάπησα, κι αν δεν είχα
Πού ν’ ακουμπήσω δίκαια τη ζωή μου,
Η φυλή μου έχει ευγένεια.
Έχει η καταγωγή μου χρυσό.
Θ’ ακούσω τώρα από κοντά το φεγγάρι
Τους οκνηρούς καπνούς των πλοίων
Που εκεί αράζουν.
Φοβάται
Αυτός που έχει λουλούδια στο στήθος
Εκείνος με τ’ άσπρα μάγουλα.

Αλλά εσείς, ακριβοί μου φίλοι,
Κόμποι του χορταριού, μαργαριταρένιοι,
Που θέλησα σώμα σας και ψυχή σας
Και στη δούλεψή σας έκλαψα,
Πού θα ’στε σεις σ’ αυτήν την τιμωρία
Σ’ αυτήν τη γαλήνια βία
Όπου δεν έχουν φίλους τα βουνά…

© Dimitra Christodoulou
从: ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΑΙΔΟΥΣ
Αθήνα / Athen: Καστανιώτης / Kastaniotis, 1991
录制: 2001 M. Mechner, Literaturwerkstatt Berlin

DIE FREUNDE

Hier beginnt die Reise.
Bei diesen Abhängen, die atmen
Unbeseelt. Bei diesen Bäumen,
Die mir alles schon lange vergeben haben
Und die nichts hören als
Das Wasser, das die Schlucht durchzieht.

Ich werde hingehen. Vergebens die Gunst,
Dass ich die Worte Gottes hörte:
Gott, der noch auf den Wellen ging.
Der weinte, bis die Flut anstieg.
Als das Wasser wider fiel, fand ich nur
Nur den Flaum von Flügeln.

Hier beginnt die gütige Ewigkeit,
Wo jeder Seufzer sich erfüllt,
Wo das Lächeln des Blutes bitter ist,
Und jede Entbehrung verstummt,
Und der Vogel im Käfig sich erinnert
An eine Kastanie mit den Wurzeln im Fluss,
An die ersten, noch weit entfernten Schüsse.

Und wenn ich auch liebte und wenn ich auch nichts hatte,
Woran ich gerechterweise mein Leben lehnen könnte,
So hat mein Geschlecht doch Adel.
Meine Ahnentafel hat ihr Gold.
Ich werde jetzt den Mond von nahem hören,
Den müßigen Rauch der Dampfer,
Die dort anlegen.
Angst hat der,
Der Blumen trägt auf seiner Brust
Und der mit den bleichen Wangen.

Doch ihr, meine teuren Freunde,
Tauperlen auf dem Gras,
Die ich eure Körper, eure Seelen wollte
Und für die ich mich mit Tränen mühte,
Wo werdet ihr sein, indes man mich bestraft
Durch diese ruhevolle Gewalt,
Hier, wo die Berge ohne Freunde sind...

Nachdichtung von Jürgen Theobaldy