ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ
Το χέρι μου φοβάμαι το φτωχό
που μήνες τώρα σαγηνεύει μια μπερέτα
φοβάμαι της κουρτίνας τη δαντέλα
το σκρίνιο ακόμα που ανοίγει σιωπηλό
μα πιο πολύ το λύκο αυτό φοβάμαι
που ελλοχεύει σκοτεινός
στα μάτια μου το βράδυ
τα νύχια του που ξύνουνε επίμονα
την καρυδένια πόρτα του μυαλού
με τζιν και βότκα μάταια
προσπαθώ να τον μεθύσω
στην τράπεζα στο μπαρ στο σινεμά
το θειάφι της ανάσας του
καίει το πρόσωπό μου
παίρνω ταξί στο σπίτι να κρυφτώ
και στο ημίφως μέσα κάτωχρος
την αποκρουστική μουσούδα αντικρίζω
ζωγραφισμένη έναν σαρκασμό
στου οδηγού το καθρεφτάκι.
Du sollst die Dreißig fürchten
Ich fürchte mich vor meiner armen Hand
seit Monaten im Banne der Beretta
Auch die Gardine macht mir Angst
und der Vitrinenschrank, wenn er von selber aufgeht
Am meisten aber ängstigt mich der Wolf
der in mir auf der Lauer liegt
sobald der Abend kommt
wetzt er die Klauen
an der Nußbaumtüre des Verstands
Umsonst schenk ich ihm Gin und Wodka ein
ihn einzulullen
in der Bank in der Bar im Kino
schlägt mir sein Atem
sengend heiß entgegen
Ich spring ins Taxi, will nach Hause, mich verstecken
aber im Halblicht, bleich,
erblicke ich die abstoßende
Schnauze, hingemalt
im Rückspiegel, ein Hohn.