Vladimir Bošković

塞尔维亚文

Τοπιογραφίες Ι

Είναι μια παγωμένη μέρα.

Μια άψυχη φτερούγα πρωινού φωτός
αιωρείται κοινότοπα.
Αντιστέκεται.
Μυρωδιά πάχνης
και τα κόκκινα φύλλα της πλατανιάς αχνίζοντας.
Το ανείπωτο αγγέλλεται ξανά ειπωμένο.
Νεαρά αυλάκια υδαρούς πρώτης ύλης
τα χέρια μου
κατευθείαν δοσμένα σε μένα
διαβρωμένα από επιθυμίες
δοκιμασμένα από λασπώδεις τρυφηλές νοσταλγίες
εντεταλμένα
προσανατολίζονται.
Μένοντας πιστός σ' αυτό το φως
μαθαίνω πιο σωστά τον εαυτό μου
θυμάμαι πιο σωστά τον εαυτό μου
έξω από κάθε πρόβλεψη και το πραγματικό.
Ήσυχα που καπνίζει το φθινόπωρο.
Το δάσος της ερεθισμένης μου σκέψης ταράζεται πάλι.
Υπερίπταται.


Ο ήχος ένα κόκκινο που σβήνει μέσα στο στόμα μου.
Κλείσε τα μάτια
Κλείσε καλά τα μάτια στην —

εγώ εσύ κι αυτό

Μια χούφτα θλίψη σκορπίζεται πάνω απ' τη θάλασσα.
Η θάλασσα έχει ένα θρίαμβο.
Εμείς δεν έχουμε κανέναν.
Ένα ζευγάρι μόνο τα χέρια μας
άσπρα μέσα στα πράσινα
διαβρωμένα από επιθυμίες
δοκιμασμένα από λασπώδεις τρυφηλές νοσταλγίες
δανεισμένα χέρια
ζουν
για μια στιγμή λίγο λαμπρότερα
ακυρωμένα
ο μικρός βίαιος στρατός μιας επιτακτικής ασημαντότητας
ένα ζευγάρι μόνο τα χέρια μας
χωρίς φτερά
χέρια πού ξετυλίγουν και τυλίγουν υποσχέσεις
αναγκάζοντας τη φθορά σε παραίτηση.

εγώ εσύ κι αυτό

Ή φρίκη της λέξης που προστίθεται στη φρίκη της άλλης λέξης


ενώ πλαγιάζουμε σιωπηλοί στα σκοτεινά
και κοιταζόμαστε

ενώ κρατιόμαστε σιωπηλοί
σφιχτά
και κοιταζόμαστε
και δε ζητάει ή καρδιά
γιατί είμαστε φτωχοί
μόνο ανασαίνει ρυθμικά
σ' αέναο σφυροκόπημα.

© Dimitra Kotoula & Nefeli 2004
从: Τρεις Νότες Για Μια Μουσική
Αθήνα [Athens]: Εκδόσεις Νεφέλη, 2004
录制: Literaturwerkstatt Berlin 2010

Pejsaži

Dan je leden.

Neživo krilo jutarnje svetlosti
lebdi prozaično
suprotstavlja se.
Miris sláne i crveno lišće platana magleći se.
Sveže brazde tečne prve supstance
moje ruke
neposredno meni date
nagrižene željama
kušane blatnjavim pohotnim nostalgijama
s punomoćjem se orijentišu.
Ostajući veran toj svetlosti
saznajem tačnije sebe samog
sećam se tačnije sebe samog
izvan svakog predviđanja i realnog.
Kako se tiho dimi jesen.
Šuma moje nadražene svesti ponovo je uznemirena.
U letu je.
Zvuk je crveno koje iščezava u mojim ustima.
Zatvori oči
Zatvori do kraja oči pred –

Ja ti i to.

Šaka tuge rasipa se iznad mora.
More ima trijumf.
Mi nemamo ni to.
Samo par naših ruku
belih među zelenim
nagriženih željama
kušanih blatnjavim pohotnim nostalgijama
pozajmljenih ruku
živih
za trenutak malo svetlijih
poništenih
mala nasilna vojska zapovedne beznačajnosti
samo par naših ruku
– bez krila –
Ruku koje se odmotavaju i umotavaju obećanja
obavezujući propadanje da dâ otkaz.

Ja ti i to.

Užas reči koja se dodaje užasu druge reči
dok ležimo
ćuteći
u tami
i gledamo jedno drugo

dok se držimo
ćuteći
čvrsto

a srce ne traži

zašto smo siromašni

samo diše ritmično

u večitom bijenju.

translated by Vladimir Bošković for Agon 11, Nov.-Dec. 2010