Efe Duyan

土耳其文

Oyuncak Şimşeklerim ve Ben

Olmaz olur mu cancağızım
Benim de küçücük yalanlarım var
Bozuk paralar gibi cebimde
Ve tabii biraz daha büyükleri.

Şehrinde büyük yalanlarla büyük hayallerin
Baştan anlaşalım: Herkesin İstanbul’u kendine.
Benimki birkaç kadının
-isim vermek olmaz-
Diğer şehirlerden fırlattıklarıyla dolu.
Herkesin günleri kendine cancağızım
Herkesin ölümü gibi yaşayıverdiği de:

Ve Surdibi’nde kaldırımlar
Gözlerime diktiği gözleriyse evsiz bir adamın,
Sen bir tanrı gibi burnu havada ve zavallı
Tebdil-i kıyafet kolaçan et yeryüzünü.

Bak onun İstanbul'una,
Ama dokunamazsın, sadece bak
Pespaye melekler gibi
Sıra sıra yeni hükümler çıkar
Paltosunun içinde onun İstanbul’u, -yasakla mesela bunu-
Kundurada saklı bir kaç kaat para, -bunu bağışlayıver-
Ayasofya’yı duymuş, -ona mimarinin inceliklerini anlat bakalım-

Oysa oyuncak şimşeklerin ve sen
Sen ancak tarihe havale etmeyi bilirsin gördüklerini
Sen gördüklerinden ölümüne korkmayı
Ağaca dayanıp doksan dokuza kadar saymayı ancak

Bak umutla falan alâkası yok adamın
Bu şehri hepimizden çok seviyor ama
Az sonra yüzüne vuracak güneş
Hadi gülümse, belki gülümser sana

Ama bunu bile bilmiyorsun değil mi
Bir bulut kapıyor güneşi
Şimdi kim kime acıyacak?

© Efe Duyan
录制: Efe Duyan / EDISAM - Turkish Literature and Science Writers Union

Ich Und Meine Spielzeugblitze

Was hast du denn gedacht, mein Lieber?
Auch ich habe meine kleinen Lügen
wie Münzgeld in der Tasche,
und natürlich auch die etwas größeren.

Wir sind in der Stadt der großen Lügen und Träume.
Einigen wir uns gleich darauf: Jedem sein eigenes Istanbul.
Meines gehört ein paar Frauen,
– Namen werden nicht genannt –
hierher geschleudert von anderswo.
Jeder lebt sein Leben, mein Lieber,
wie jeder seinen eigenen Tod erlebt:

Und die Bürgersteige in Surdibi
sind die Augen eines Obdachlosen, die mich beobachten.
Wie ein Gott trägst du die Nase hoch, Bedauernswerter.
Tausch deine Kleider und erkunde die Welt.

Schau dir sein Istanbul an.
Aber nicht berühren, nur anschauen.
Fälle neue Urteile
wie die niederträchtigen Engel.
Im Inneren seines Mantels ist Istanbul verborgen – verbiete es doch –
Ein paar Geldscheine, versteckt im Schuh – verzeih's ihm –
Er hat bestimmt von der Hagia Sophia gehört – jetzt erklär ihm mal die architektonischen Feinheiten.

Doch deine Spielzeugblitze und du...
Du kannst nur überliefern, was du erlebst.
Du fürchtest dich nur zu Tode vor dem, was du siehst.
Lehn dich an einen Baum und zähl bis neunundneunzig.

Sieh, zur Hoffnung hat dieser Mann keinen Anlass.
Die Stadt aber liebt er mehr als wir alle.
Gleich wird ihm die Sonne ins Gesicht scheinen.
Komm, lächle, vielleicht lächelt er zurück.

Aber nicht einmal das kannst du, nicht wahr?
Eine Wolke verdeckt die Sonne...
Wer bemitleidet nun wen?

Übersetzt von Wolfgang Riemann