Δεν διάβαζαν το μέλλον;
Πως οι φωνές των μαυσωλείων
κολλούν στους τοίχους απελπιστικά

Από το μήλο της πόλης
μαλαματένιο άλλοτε ιπτάμενο
ακόμα και η ανάσα θέλει να ξεπλύνει
στόμα, γλώσσα, λαιμό

Πιο σβέλτα πρέπει να αναδύσω
από τον αέρα που τα μόριά του
αναστεναγμός μπορεί να είναι ή θύελλα

Να υψωθώ με μελωμένα μαλιά
Να φωτίσω το τόξο που γλιστρά
από τη ράχη του ταύρου
στον οποίο με προάγει
oδύσσεια σελήνη που διψά για αφηγήσεις
Με μια από τις δώδεκα χιλιάδες
γλυκές διαταγές της λέει
Ελα τώρα Μίλα

Στο μικρό αμφιθέατρο
όμοιο με υψωμένο
υδάτινο σκαλί
γνωστό ανέκαθεν
όπου φύλαγα λέξεις  
Μια εισπνοή δύτη
ένα εύθραστο κοράλι

Οπου για πρώτη φορά ευχήθηκα
να καταλάβω τον χώρο
των ανοιχτών διαστάσεων
Φως στο νερό

Κι έτσι ξεκίνησα