Után

Sanyinak

Bátorságot kaptunk tőle. Ahogy a kövér lány mászott
előttünk a sziklán. Ha ő meg tudja csinálni, mi is.
Araszolni lefelé a függőleges sziklafalon tériszonyba
kapaszkodva. Alattad a tenger csapkodja a sziklát,
nem nézel le, csak hallod. Meg talán majd minket is,
ha már. De nem volt idő gondolkodni, mászni kellett
tovább a kövér lány mellett, miközben folytonos
szédülés fog el. Lehetetlen, hajtogatjuk félhangosan.
Hogy itt lehet csak lejutni. Hogy egyáltalán. A hercegnő
sziklafalakkal elzárt strandjára, magányterületre. És
elképzelni se tudtuk, a frissítő mártózás után hogyan
is mászunk majd vissza. Egyáltalán. És maga a hercegnő
hogyan juthatott le. Titkos ajtón talán. És szegény Rilke,
ő hogy. Nem tudom, némák a duinói gyíkok. Most
figyelni kell, mászni. A kövér lány után.

© Attila Jász

Hinterher

für Sanyi

Sie gab uns Mut. Das dicke Mädchen, wie es vor uns
über die Felsen kletterte. Wenn sie es schafft, dann auch wir.
Die senkrechte Felsenwand mühsam herunterklettern, während
man sich an der Höhenangst festhält. Unten peitscht das Meer die Felsen,
du schaust nicht nach unten, hörst es nur. Vielleicht peitscht es auch uns,
schon bald. Aber es gab keine Zeit nachzudenken, wir mussten klettern,
immer weiter neben dem dicken Mädchen, während uns die ganze Zeit
schwindelte. Unmöglich, wiederholen wir immer wieder halblaut.
Dass man nur nur so herunter kommen kann. Und überhaupt. Zum Strand
der Herzogin, von Felsen abgeschottet, zu ihrem Terrain der Einsamkeit.
Und nach dem erfrischenden Eintauchen konnten wir uns nicht vorstellen,
wie wir da zurückklettern sollten. Und überhaupt. Wie konnte die Herzogin
hierher gelangen. Durch eine geheime Tür vielleicht. Und der arme Rilke,
wie hat er es geschafft. Ich weiß es nicht, stumm sind die Eidechsen von Duino.
Wir müssen jetzt aufpassen und klettern. Dem dicken Mädchen hinterher.

Ins Deutsche übertragen von Orsolya Kalász und Monika Rinck