ما که تکه‌تکه‌ایم، که گوشت تن‌مان مانند قطرات باران در هوا پرواز می‌کند، از یکایک مردان، زنان و کودکان این جهان متمدن عذر می‌خواهیم که ــ هرچند ناخواسته ــ بی‌اجازه وارد خانۀ آرام‌شان شده‌ایم. عذر می‌خواهیم که ردّ تکه‌های تن‌مان بر حافظه‌شان که به سفیدی برف است باقی مانده، چراکه ما تصویر یک انسان طبیعی و کامل را در چشم‌شان مخدوش کرده‌ایم و در کمال وقاحت یک‌باره و بی‌لباسی به تن در گزارش‌های خبری، صفحات اینترنت و نشریات ظاهر شده‌ایم و تنها لباس ما خون ما و تکه‌های سوختۀ تن‌مان بوده. ما از تمام کسانی که جرأت نگاه‌کردن به تصاویر زنده از زخم‌های ما را نداشتند مبادا از شدت ترس مو بر تن‌شان راست شود و از تمام کسانی که بعد از دیدن تصاویر تازۀ زخم‌های ما در تلویزیون نتوانستند شام خود را تمام کنند عذر می‌خواهیم. از رنجی که از دیدن ما در آن وضعیت بردید عذر می‌خواهیم، ما بدون اینکه خود را آراسته باشیم یا قطعات بدن‌مان را یکجا جمع کرده باشیم روی صفحۀ تلویزیون ظاهر شدیم. همچنین از سربازان اسرائیلی عذر می‌خواهیم که خود را به زحمت انداخته و دکمۀ شلیک را در هواپیما و تانک‌هایشان فشار داده‌اند تا ما را تکه‌تکه کنند، متأسفیم که پس از برخورد مستقیم بمب‌ها و موشک‌های آن‌‎ها با سرهای نرم و حساس‌مان به آن هیأتِ شنیع و ترسناک درآمدیم و متأسفیم که باید ساعاتی را در مطب روانپزشک بگذرانند تا باز انسان شوند، همانگونه که پیش از تغییر شکل بدن ‌ما به قطعاتِ تنفربرانگیز بودند، قطعاتی که حالا هر بار به‌وقت خواب این سربازان را دنبال می‌کنند. ما چیزهایی هستیم که روی صفحۀ تلویزیون و نشریات دیدید، و اگر زمانی سعی کنید تکه‌های ما را مانند پازل کنار هم بچینید تصویری واضح از ما خواهید دید، آن‌قدر واضح که توانایی هر کار دیگری را از دست خواهید داد.

(2008)