Ifor ap Glyn

“Wenn wir Wales wollen, dann müssen wir Wales erschaffen”  
(Gwyn Alf Williams)

Spät kam der Frühling in unser Land;
unser Ehrgeiz vom Winter umschlossen
und unser Streben auf Eis gelegt,
vor der großen Schmelze, 
so dass die Abflüsse gurgelten 
und die Dachrinnen rannen.
 
Möge die Sonne scheinen auf dieses Haus;
dies ist unser Kessel der Wiedergeburt, die Bühne unserer Stimme;
hier singen wir unsere Vision zur Realität ...
 
Von überall kommen wir hierher, wie früher schon – 
beschreiten wir den engen dornigen Weg,
dessen Ränder Wolle schmückt wie Lametta zu Weihnachten;
schwärmen wir die nassen Gassen hinunter,
die den Glanz des Himmels spiegeln –
wir kommen hierher, um nach dem Horizont zu greifen
und ihn für unser Land zu gestalten.
 
Während wir uns ihr nähern,
unserer ewigen Stadt,
aus unseren Tälern und Bergen,
 
danken wir dafür, dass keine Einschusslöcher 
die Säulen dieses Hauses zieren,
getragen nur von einer Wolke von Zeugen 
in all ihrer Vielfalt und Form. 
 
Und während man uns in die Hallen 
dieses Hauses führt,
möge Leidenschaft in unseren Debatten sein
und Besonnenheit in jeder Versöhnung;
 
möge das Schwere einfach werden,
und die Herausforderung zur Freude;
und mögen wir uns täglich jener Wahrheit besinnen:
“gemeinsamer Wille 
kann Großes beginnen”

"Dieses Haus" - in Auftrag gegeben zur Eröffnung der 5. Sitzungsperiode des Walisischen Parlaments

Yokpè e mà tⱷlɛ lì jaa o ekòmè ya arzu
Ehvùvà e mà limirzɛ e nyͻηgi
Rzìi ji ika mͻηgɛlɛ ma arzu o ngèlèma
Ndèηgàna hwe jeelihwe e tͻndɛ ndɛnɛ
Ema, e ma hvùηguwa merzekàrzeka
Rzìi melòlò me kùuwà
 
O èηgànɛlɛ rzͻ, inyɛ igbe i hvanyè gbamù
O tenì yà ene ndawo yawonò
Ene  ètawo ya hwè yahwèlì hwe  arzu,
Èki ema jembèya hwe ɛnelì, o lì hwɛ...
Ju uwɛlɛlɛi rzayi-rzayi ja hwèki
Hwe ndùndùmèlì, naa mòlòmɛ
I laalì lìtàηga la hwèwùle hwè koͻli,
Ema hwe rzenjohwahwi naa mohweyà
Mo lì hwàtu la ngàndò
Rzi e ngindi yͻndͻ o njiya ema e titi,
Ema e uηmɛlɛ ηmaye mo liyɛni la liwòhwɛ la ηmànyu
 
I jelì anù, o lì lɛmbɛ hwetàneli hwe lirzukula rze
Rzi i hwe nina o gbaamù wo irzͻ hwa arzɛ 
Ndeηgànɛlɛ  na oma irzͻ 
Ju uwɛlɛlɛyi o hwàηga na i hvàko ja arzu
O lì tombà o mbowa ndɛnɛ ya arzu ya lirzuku,
I ngbeli jeka ema o rza enje tͻ
 
Mahvͻndi ma hwewͻn ì
O mawondi ma ene ndawo
Lì aka tɛ lìmbak la imboηgi
Ema hwa o jowombɛ,
O tenì yà màlòkɛ ma arzu ma hwe hwɛɛmɛ
Ndèηgànɛlɛ,  na oma irzͻ i timbahwi
O tenì yà hwelùkù hwe ene ndawo,
Inyɛ hweyohwelihwe arzu,
Hwe ohvè morzimbͻ
O gbaηgo  wo lì arzàηganɛ
Inyɛ, "gbambi" wo lͻkͻmèyà
Ndeηgàna irzͻ i lalowe wunya tɛ nanù ema:
"ηmanà mbͻ hwàto hwahwakɛ ndi  hwa o taneya,
Rzzeketɛ hvako ihwakɛ.


Translation into Mokpwe, a language of the Duala dialect cluster
spoken in Cameroon which belongs to the Bantu language family.

‘If we want Wales, we will have to make Wales’    

(Gwyn Alf Williams)

Spring came late to our country;
the winter locked down ambition
and put our aspirations on ice,
before the big thaw
which made the drains gargle
and the downpipes gush.
 
And so, may the sun shine bright on this house today;
This cauldron of our rebirth; the platform for our voice,
where we sing our vision into being . . .
 
We come here from many commotes, as before –
treading the overgrown path, barbed
with wool like Christmas trimmings;
and crowding down the wet lane
which mirrors the sky’s shine –
we come here, to touch the horizon
and bend it for common good.
And as we,
from our valleys and mountains,
approach our perpetual city,
 
we give thanks there are no bullet holes
in the pillars of this house,
just a cloud of witnesses
who’ll maintain us in all manner of beliefs.
 
And as we are led
to the halls of this house,
may there be passion in our debate;
prudence in conciliation;
 
let ‘difficult’ become simple, and ‘challenging’ become fun;
and let us each day repeat these maxims:
that ‘sooner will two men come together
than two mountains.'

"This house" - on the occasion of the state opening of a new session of the Welsh Senedd, June 2016

„Jeśli chcemy mieć Walię, musimy ją sobie stworzyć”
Gwyn Alf Williams

Późno zjawiła się wiosna w naszym kraju;
zima zamknęła nam ambicje,
skuła lodem pragnienia, 
aż przyszła wielka odwilż,
po której rozgulgotały się rynsztoki
i rozedrgały rynny.
 
Niechaj więc słońce oświetla naszą izbę,
oto nasz kocioł odrodzenia, scena dla głosu, 
gdzie wyśpiewamy naszą wizję, aż stanie się faktem…
 
Zdążamy tu, jak dawniej, z wielu ziem – 
krocząc ciernistą, wąską ścieżką
ogrodzoną wełną jak świątecznym przybraniem;
lub tłocząc się w dół mokrą drogą, 
w której odbija się blask nieba – 
przychodzimy tu, by dotknąć horyzontu
i nagiąć go dla dobra wspólnego.
 
I tak zbliżając się
z naszych dolin i gór
do naszego wieczystego miasta,
 
dziękujemy, że filarów tego domu
nie podziurawiły nigdy kule, 
że mamy za sobą jedynie chmurę świadków
z całym pluralizmem ich przekonań. 
 
I gdy jesteśmy tak prowadzeni 
do sal wspólnego domu,
niech w naszej debacie będzie pasja
a w każdej ugodzie rozsądek;
 
niech trudne stanie się prostym
rozwiązywanie trudności – rozrywką; 
i powtarzajmy codziennie za starym przysłowiem:
„nie zejdzie się góra z górą
ale człowiek z człowiekiem”