Kinga Fabó

I.
Indiferenta? Larĝanima?
Pleje konvenus ĝin pasport’.
Rapid-sinsekve venas vic’.
Al ĉiu ajn’. Al rigardont’.
Fidigas min l’indiferent’,
ankaŭ mi rajtas: tuja foj’.
Plurlingvas ĝia entrepren’.
Sed ĝin ne logas fora voj’ –
(Ĝi disfavoras sen disting’.
Banalas sur ĝi reflektiĝ’.)

II.
Ĝi ne instigas, ne eksigas.
Sed, alŝovite, mia korp’
– estu repuŝa ĝi aŭ bela –
ekscitas ĝin per ajna form’.
Ĉu ĉi perfekta ĉiel ajn
egalus ajn-ĉielon? Laŭ
vic’ hazarda (sen ĝui ĝin
sed sen enu’) en bild-altern’
ĝi igas min ĉi-fojulin’.
Tiel ĝi min al kosmo ligas.

III.
Perspektivego tro timinda.
Preferus mi postlasi etan,
sed certan spuron pri mi mem.
Nia spegul’: servisto blinda.
Forgesas ĝi, forgestas kaj
tuj ŝanĝas. Ne preferas.
Nur peras, peras.
Ĝi cedas al ĉiu kliento.
Vicigas min sen permanento.
Erektas sen elekt’ – maŝin’.

1
Is it detached or all-forgiving?
We need a passport to get through.
It nods us past in quick succession
Just anyone, no matter who.
I can rely on its detachment
As I move from place to place.
All those languages it masters,
Wherever I dare show my face!
It’s no big deal who’s looking in it
As it serves its own blind grace.

2
It neither befriends nor breaks up with you.
Though when you’re pushed in front of it
Whether you’re plain or just plain gorgeous
It frowns and takes the brunt of it.
Could this absolute indifference
Be Absolute? (It takes no joy
In my bare flesh, nor is it bored.)
In all my phases I am simply
What seems to vanish then return,
Part of its cosmic unconcern.

3
The distance is too terrifying.
It could be less but it is clear
some speck of me would still appear.
The mirror will serve us blindly
And whether harshly or quite kindly
Forgets at once. There’s little fuss,
Or major choice required for us.
It lets us do just what we want.
Mine drops me quick without a trace.
Mechanically wipes out my face.

I.
Безразлично или пък великодушно?
Все едно ти иска паспорта.
Отмята ни, един след друг, набързо.
Все едно кой е. Който го погледне.
Разчитам на това равнодушие.
Готово е на бърз контакт и с мене.
Залага на езика.
Но без да стига надалече –
(Раздава милост слепешката.
Лицето ти не е събитие.)

II.
Не се занася и не къса с никого.
Ала застана ли пред него
– прекрасна, грозна, все едно –
Поглъща ме във всеки вид.
Туй съвършено равнодушие
ли е вселената? Сред разголените
ми тела (без наслаждение
и без досада) – многократно
(ни притежава) – което му попадне.
Така ме вплита в космоса.

III.
Страховитата далечина.
Нека съм малка, ала – навярно –
все ще остане някаква следа.
Но огледалото ни служи сляпо.
Забравя бързо и едно след друго.
Мени се на часа. И без подбор..
Показва, единствено показва.
На цялата си клиентела се отдава.
Отмята ме за миг и мене.
Възбуждане, механика.