Claudio Rodríguez

Laß mich in dieser Stunde
des Schmerzes mit heiteren
Worten zu dir sprechen. Zwar wissen wir,
daß Skorpion, Blutegel und Floh
manchmal heilen. Doch du höre, laß mich
dir sagen, daß trotz
so viel beklagenswertem Leben, ja,
trotzdem und selbst jetzt,
wo wir besiegt, nie bezwungen sind,
der Schmerz die Wolke ist;
die Freude, der Raum;
der Schmerz der Gast ist;
die Freude, das Haus.
Daß der Schmerz der Honig ist,
Symbol des Todes, und die Freude
sauer, trocken, neu ist,
das einzige, was
wirklich Sinn hat.
Laß mich mit alter
Weisheit sagen:
trotzdem, trotz
all der Trauer
und auch wenn es sehr schmerzhaft ist, und auch
wenn es manchmal unsäglich ist, immer, immer
ist die tiefste Wahrheit die Freude.
Die aus einem trüben Fluß
reine Wasser macht,
die bewirkt, daß ich dir jetzt
diese so unwürdigen Worte sage,
die zu uns kommt wie
die Nacht kommt und der Morgen kommt,
wie ans Ufer
die Welle:
ganz unvermeidlich.

Let me speak to you now, in this hour
of pain, with happy
words. It’s common knowledge
that scorpions, ticks and leeches
sometimes heal. But listen, let me
tell you, that in spite
of so much miserable living, yes,  
in spite of it and even now
that we have been defeated, though not tamed,
it’s pain that is the cloud
and happiness the air;
pain is the guest
and happiness the house.
For grief is honey,
a symbol of death, but joy
though bitter, dry, new,
is the only thing
that makes any real sense.
With sage of old,
let me say:
in spite
of all the spites,
and when life is very painful,
and at times
even revolting, always, always
the deepest truth is happiness.
The one that of a muddied river
makes clear waters,
the one that makes me tell you now
such undignified words;  
the one that comes
as night and morning do,  
as the wave
comes to the shore:
unstoppable.

Translation: ANABEL TORRES
In: CLAUDIO RODRÍGUEZ, CINCO POEMAS. poesía Hiperión
Madrid: Ediciones Hiperión, 2007

WHAT IS NOT A DREAM

Let me speak to you, at this time
of grief, with happy
words. It is now known
that the scorpion, the leech, the louse,
sometimes cure. But listen, you, let me
say to you that despite
so many deplorable lives, indeed,
despite and even now
that we are defeated, never under control,
grief is the cloud;
happiness, space;
grief is the guest;
happiness, home.
Grief is the honey,
symbol of death, and happiness
is bitter, dry, new,
the only thing that has
true meaning.
Let me, with an old
wisdom, say:
in spite, in spite
of everything
and though it may be very painful, and though
it may at times be revolting, always, always
the deepest truth is happiness.
The one that from a turbid river
produces clean water,
who makes me say to you
these words so unworthy now,
who reaches us
as night and morning reach us,
as the wave reaches
the shore:
irremediably.

Translation: MICHAEL SMITH
In: CLAUDIO RODRÍGUEZ, CINCO POEMAS. poesía Hiperión
Madrid: Ediciones Hiperión, 2007

Permets-moi de te parler, en ce moment
de douleur, avec des mots
de joie. Tout le monde sait bien
que le scorpion, la sangsue, la punaise,
guérissent parfois. Mais écoute-moi, laisse-moi
te dire que, en dépit
de tant de vie si déplorable, oui,
en dépit et même maintenant
que nous sommes rompus, jamais vaincus,
la douleur est la nuée,
la joie, l'horizon,
la douleur est l'invitée,
la joie, la maison.
Car la douleur est le miel,
le symbole de la mort, et car la joie
est vive, sèche, nouvelle,
la seule chose qui possède
véritablement un sens.
Avec toute la sagesse
du monde, laisse-moi dire que :
en dépit, en dépit
de tous les dépits
et bien qu'elle soit très douloureuse et bien qu'elle
soit même immonde parfois, toujours, toujours
la vérité la plus profonde c'est la joie.
Celle qui d'une sombre rivière
rend les eaux claires,
celle qui fait que je te dise
ces paroles si indignes à présent,
celle qui nous arrive comme
arrive la nuit et arrive le jour
comme sur la rive la vague
arrive :
irrémédiablement.

Να σου μιλάω άσε με, την ώρα αυτή
του πόνου, με τα λόγια της χαράς.
Το ξέρουμε άλλωστε
πως ο σκορπιός, η ψείρα και η βδέλλα
κάποιες φορές γιατρεύουν. Εσύ όμως άκου,
άσε με να σου πω ότι, κι αν είναι
αξιοθρήνητη η ζωή, και τώρα ακόμη
που έχουμε ηττηθεί,  όχι όμως και παραδοθεί,
ο πόνος είν’ το σύννεφο,
και η χαρά ο χώρος·
ο πόνος είναι ο καλεσμένος
κι η χαρά το σπίτι.
Ο πόνος είν’ το μέλι,
σύμβολο του θανάτου, και η χαρά
είναι πικρή, ξερή, και πάντα νέα,
αυτή μονάχα διαθέτει
στ’ αλήθεια νόημα.
Άσε με να σου πω
με γνώση και σοφία πανάρχαια:
ότι παρ’ όλα αυτά, παρά
τις πίκρες όλες,
κι ας είναι τόσο οδυνηρή, κι ας είναι
αφόρητη ώρες ώρες, πάντα, ναι, πάντα,
η πιο βαθιά αλήθεια είναι η χαρά.
Αυτή που στο θολό ποτάμι
κάνει διάφανο το νερό,
εκείνη που με κάνει να σου λέω
αυτές τις λέξεις, τις τόσο ανάξιες τώρα,
αυτή που φτάνει ως εμάς όπως
φτάνει η νύχτα και όπως φτάνει το πρωί,
όπως φτάνει στην όχθη
το κύμα:
ανεπανόρθωτα.

Lascia che in questa ora di dolore
parli con te con liete
parole. Si sa bene
che scorpione, pidocchio, sanguisuga,
salvano a volte. Ma, ascolta, lasciati
dire che, malgrado
questa mia vita tanto deplorevole,
si, malgrado e anche ora
seppur siamo sconfitti sempre indomiti,
il dolore è la nube,
la letizia, lo spazio;
ed ospite è il dolore,
la letizia, la casa.
Che è miele il dolore,
simbolo della morte, e la letizia
è aspra, secca, nuova,
sola cosa che ha
vero significato.
Lascia che con antica
sapienza, io ti dica:
a malgrado, a malgrado
tutti quanti i malgrado
e anche se dolorosa, e sebbene
sia a volte immonda, sempre, sempre
la più profonda verità è la gioia.
Quella che un fiume torbido
rende acqua pulita,
e che mi spinge a dirti
ora indegne parole,
e che arriva come
la notte ed il mattino,
come l’onda
alla riva:
irrimediabilmente.

Leisk man tau kalbėti šią skausmo
valandą linksmais
žodžiais. Juk žinoma
kad skorpionas, kad siurbėlė, kad dėlė
kartais gydo. Bet tu klausyk, leisk
tau pasakyti, kad nepaisant
tokio apgailėtino gyvenimo, taip,
nepaisant kad ir dabar
gyvename pragaišty, bet ne pavergtyje,
skausmas yra debesys,
džiaugsmas, erdvė,
skausmas yra priebėga,
džiaugsmas, namai.
Kad skausmas yra medus,
mirties simbolis, o džiaugsmas
yra kartus, sausas, naujas,
vienintelis, turintis
tikrąją prasmę.
Leisk man tau sena
išmintim pasakyti:
nepaisant, nepaisant
visų tų paistalų
ir nors bus labai skausminga, ir nors
kartais bus nebylu, visuomet, visuomet
pati giliausia tiesa yra džiaugsmas.
Tas, kuris putotoje upėje
nuskaidrina vandenis,
tas, kuris mane verčia tau sakyti
tuos, šiuo metu tokius netinkamus, žodžius,
tas, kuris mus užklumpa, kaip
užklumpa naktis ir užklumpa rytas,
kaip ausį pasiekia
banga:
neatšaukiamai.

Deixa que eu te fale nesta hora
de dor com alegres
palavras. Já se sabe
que o escorpião, a sanguessuga, o piolho,
curam às vezes. Porém, ouve, deixa-me
dizer-te que, apesar
de tanta vida deplorável, sim,
apesar e agora ainda
que estamos a caminho, nunca em domação,
a dor é a nuvem,
a alegria, o espaço,
a dor é o hóspede,
a alegria, a casa.
Que a dor é o mel,
símbolo da morte, e a alegria
é azeda, seca, nova,
coisa única que tem
verdadeiro sentido.
Deixa que com velha
sabedoria, eu diga:
apesar, apesar
de todos os pesares
e ainda que seja muito dolorosa, e ainda
que por vezes seja imunda, sempre, sempre
a mais profunda verdade é a alegria.
Essa que de um rio turvo
faz águas límpidas,
essa que faz com que te diga
estas palavras tão indignas agora,
essa que nos chega como
chega a noite e chega a manhã,
como chega à margem
a onda:
irremediavelmente.

Послушай, ще ти кажа в часа
на скръб две думи
на веселие. Известно е –
пиявицата, скорпионът и бълхата
церят понякога. Ти мене слушай:
противно
на жалкия живот,
противно нему, даже и сега,
когато сме надвити, не и усмирени,
скръбта е облакът,
веселието – синева,
скръбта е гостенин,
веселието – домът.
Скръбта е мед,
символ на смърт, веселието е
тръпчиво, сухо, ново,
единственото
истински значимо.
Послушай мен
и мъдростта ми стара:
противно, противно на
всичко противно,
дори безумно да боли и да е скверно
по някой път, веселието всякога,
всякога е чиста истина.
Която мътната река
прави на бистър ручей,
която кара ме да ти приказвам
сега недопустими думи,
която ни застига
като сутрин и като нощ,
като вълна – брега:
необратимо.