Claudio Rodríguez

Immer kommt die Klarheit vom Himmel;
sie ist eine Gabe: nicht zwischen den Dingen findet sie sich,
sondern weit darüber, und sie besetzt sie,
macht daraus eigenes Leben und Wirken.
So bricht der Tag an; so schließt die Nacht
das große Gemach ihrer Schatten.
Und das ist eine Gabe. Wer macht die Wesen
immer weniger zu Geschöpfen? Welch hohe Wölbung
hält sie in ihrer Liebe? Dringt sie doch schon zu uns,
und es ist noch früh, dringt sie doch schon
nach Art deiner Flüge von überall her
und sinkt herab, und entfernt sich, und selbst von fern
ist nichts so klar wie ihre Impulse!
Oh, nach einer Form dürstende Klarheit,
nach einer Materie, sie zu blenden,
sich selbst verbrennend bei der Vollendung des Werks.
Wie ich, wie alles, das wartet.
Wenn du das Licht mitgenommen hast, das ganze,
was soll ich dann vom Morgengrauen erwarten?
Und dennoch —das ist eine Gabe—, mein Mund
wartet, und meine Seele wartet, und du wartest auf mich,
trunkene Verfolgung, einzige Klarheit,
tödlich wie die Umarmung der Sensen,
doch Umarmung bis zum Ende, läßt nie nach.

Clarity always falling from the sky;
it is a gift: it is not found among things
but very high above them and it floods them,
making their lives and labour its vocation.
Thus does day break; thus night
shuts off the roomy chamber of its shadows.
And this is a gift. Who makes beings
less created every time? What lofty dome
contains them in its love? But if it’s here already,
though still early, homing in for the kill,
just as you come and go,
and it hovers, darts off and even from afar
nothing is clearer than its impulses!
Oh, that thirsty brightness of one form,
of one material to bedazzle her
self-consuming as it concludes its work.
Like me, like all that waits.
If you took all of light away with you
how am I to expect anything from the dawn?
And yet —this is a gift— my mouth waits
and my soul waits, and you are waiting for me,
inebriate persecution, simple clarity,
deadly like the embrace of sickles:
an embrace to the end that never slackens.

Translation: ANABEL TORRES
In: CLAUDIO RODRÍGUEZ, CINCO POEMAS. poesía Hiperión
Madrid: Ediciones Hiperión, 2007

FIRST BOOK, I

Clarity always comes from the sky;
it is a gift: it is not found among things
but very high up, and it occupies them
making of it its own life and labours.
Thus day dawns; thus night
encloses the great dwelling of its shadows.
And this is a gift. Who creates less
its beings every time? What high vault
contains them in its love? It is already coming
and though still early, already it comes round
in the manner of your flights
and it hovers, and goes away and, still remote,
there is nothing so clear as its drives!
Oh, clarity thirsty for a form,
for a matter to dazzle it
burning itself on completing its work.
Like me, like everything that waits.
If you have taken all the light away
how am I to expect anything of the dawn?
And, yet, —this is a gift—, my mouth
waits, and my soul waits, and you wait for me,
inebriate pursuit, clarity alone
deadly like the embrace of sickles,
yet an embrace until the end that never slackens.

Translation: MICHAEL SMITH
In: CLAUDIO RODRÍGUEZ, CINCO POEMAS. poesía Hiperión
Madrid: Ediciones Hiperión, 2007

La clarté toujours nous arrive du ciel;
c'est un don : non pas lové au creux des choses
mais bien au-dessus d'elles, les enveloppant
pour mieux les mettre au monde et en mouvement.
Ainsi s'ouvre le jour; ainsi la nuit
s'enferme entre les quatre murs de l'ombre.
Et c'est vraiment un don. Qui rend les êtres
de plus en plus diffus? Quelle voûte immense
les enrobe de son amour? Si à peine
disparue, elle nous revient à la ronde
de la même façon dont tu voles, s'approchant,
et que même au loin, quand elle plane sur les ombres,
il n'y a rien de plus net que ses élans!
Oh clarté, clarté toujours si assoiffée
d'une forme ou d'un corps qui pourrait l'aveugler,
et qui se consume une fois son œuvre terminée.
Comme moi, comme tout ce qui nous tient en haleine.
Si toute la lumière par toi s'est échappée,
quel autre espoir l'aube pourrait-elle m'apporter?
Et, cependant — c'est vraiment un don —, mes lèvres,
et mon âme, et toi, me tiennent en haleine,
enivrante poursuite, clarté d'un seul parage
mortelle comme l'étreinte d'une gorge,
mais qui jusqu'au bout jamais ne relâche.

Πάντα η διαύγεια έρχεται απ’ τον ουρανό·
είναι δώρο: δε βρίσκεται ανάμεσα στα πράγματα
αλλά πολύ πιο πάνω, τα καταλαμβάνει
και τούτο γίνεται η ζωή της και το έργο της.
Έτσι χαράζει η μέρα· έτσι κλείνει
η νύχτα τη μεγάλη αυλαία των σκιών της.
Και είναι δώρο. Ποιος κάνει όλο και πιο
άκτιστα τα όντα; Ποιος ψηλός θόλος
τα περιέχει στην αγάπη του; Αν τώρα έρχεται σ’ εμάς
κι είναι νωρίς ακόμη, έρχεται πια παντού εδώ
σαν τις δικές σου πτήσεις,
κλείνει, κι απομακρύνεται, και, μακρινή ακόμη,
τίποτα φωτεινότερο από τις ενορμήσεις της!
Διαύγεια που διψάει για μια μορφή,
μιαν ύλη για να τη φωτίσει
και να καεί η ίδια ολοκληρώνοντας το έργο της.
Όπως εγώ, όπως το καθετί που περιμένει.
Αν έχεις πάρει εσύ μαζί σου ολάκερο το φως,
τι άραγε να περιμένω εγώ από την αυγή;
Κι ωστόσο —είναι δώρο— το στόμα
περιμένει, η ψυχή μου περιμένει, κι εσύ με περιμένεις,
μεθυσμένη καταδίωξη, μοναδική μου διαύγεια
θανάσιμη όπως το αγκάλιασμα των δρεπανιών,
αγκάλιασμα μέχρι το τέλος όμως που ποτέ δεν χαλαρώνει.

Sempre la chiarità viene dal cielo;
è un dono: non si trova fra le cose
ma di tanto al di sopra, e le conquista
facendosene vita e propria azione.
Così alba del giorno; così notte
chiude la gran dimora delle ombre.
E questo è un dono. Chi fa sempre meno
creati gli esseri? Che alta volta
nel suo amor li contiene? Se già viene
ed è ancor presto, va volgendo ormai
nella maniera di quei voli tuoi
e si scorge e allontana, anche remota,
nulla è più chiaro quanto i suoi impulsi!
Oh chiarità assetata d’una forma,
d’una materia al fine d’abbagliarla
bruciandosi in se stessa nel compiersi dell’opera.
Come me, come tutto ciò che aspetta.
E se la luce tu l’hai presa tutta,
che posso ancora attendermi dell’alba?
E, tuttavia —è un dono—, la mia bocca
attendi, e attende l’anima, e mi attendi,
ebbra persecuzione, chiarità
sola mortale abbraccio delle falci,
ma stretta che nel in fondo mai s’allenta.

Skaidrumas visuomet nusileidžia iš dangaus;
tai dovana: jis nesislepia tarp daiktų,
jis tvyro juose pačiuose, ir juos užima
dirbindamas iš jų gyvenimą ir reikiamus darbus.
Taip prabrėkšta diena; taip naktis
užveria didį savo šešėlių prieglobstį.
Ir tai taip pat dovana. Kas paverčia kaskart vis
mažesniais sutvėrimus? Kokia didi slėptuvė
juos laiko savo meilėj? Ir jinai jau mus gožia,
nors vis dar anksti tėra, jau ateina į apskritimą,
į tavo skrydžių prigimtį
ir sklendžia, ir nutolsta, ir dar sugriūva,
nes nėra nieko šviesiau už jos impulsus!
O šviesa, įžiebta formoje,
materijoje, kad apakintumei ją
joje pačioje degdamas, kad užbaigtum savo kūrinį.
Kaip aš, kaip visa, kas laukia.
Jei tavo šviesa tave visą pasiėmė,
kaip man nieko nesulaukti aušroje?
Ir nepaisant viso to —tai dovana— mano burna
laukia, mano siela laukia, ir tu manęs lauki,
apsvaigęs persekiojimas, vienintelė šviesa -
mirtingoji kaip daubų apkabinimas
bet apkabinimas, kuris niekuomet neužsmaugia.

E sempre a claridade vem do céu:
é um dom: não se desvenda nas coisas
antes muito por cima, e as ocupa
fazendo disso a vida e o seu labor.
Assim alvora o dia; assim a noite
fecha o grande lugar das suas sombras.
E isto é um dom. Quem faz menos criados
cada vez mais os seres? Que alta abóbada
os tem no seu amor? Se já nos chega
e ainda é cedo, e chega em derredor
à maneira dos voos que são teus
e plana, e se afasta, e tão remota,
nada mais claro é que os seus impulsos.
Ó claridade sôfrega de forma,
de uma matéria para deslumbrá-la
queimando-se a si própria, a obra feita.
Como eu, como tudo isso que espera.
Se tu a luz a tens levado inteira,
como irei esperar algo da manhã?
Porém —isto é um dom— a minha boca
espera, espera a minh’alma, e tu me esperas,
ébria perseguição, só claridade
mortal como o abraço de uma foice,
Abraço até ao fim que nunca abranda.

Само от небето иде светлината
и е дар – не се намира сред нещата,
а е над тях високо и ги всеобема,
това са ѝ битът и заниманието.
Тъй съмва утрото и тъй нощта
селенията на сенките затваря.
И това е дар. Кой на творенията дава
да се обърнат в същества? И що за недостъпен свод
съдържа ги във любовта си? Застига ни,
какво като е рано, задава се отвсякъде,
във полет на твоите подобен,
и се рее, отлита и, макар далечна,
е несравнимо ясна в поривите свои!
О, светлина за форма зажадняла и
за материя, където да сияе
и да изтлее в свършека на свойто дело.
Като мен и като всичко, що очаква.
Щом виделото си отнесла цяло,
какво да чакам от зората?
Все пак – пореден дар – устата ми
очаква, чака душата, ти ме чакаш мен,
замаяно преследване, едничка светлина,
като прегръдка гибелна на сърп,
но пък докрай прегръдка, дето не отслабва.