Dominique De Groen
Laagland
Laagland
Langs de smalle bergpas
dalen we af naar het laagland
waar onder een dunne laag alles begraven ligt:
de mensen, de dieren, de ondode objecten.
De lucht, gladde kille interface
buigt zich naar ons toe
scheidt het vel van het bloed.
Boven het laagland
glinstert een regenboog, een remspoor van olie
asymmetrisch
als scheuren in gekraakt brongesteente.
We graven ze op, de mensdierdingen
die samensmolten, stolden
in de dode hoek van het kapitaal
we rekken ze uit
en comprimeren ze
tot een magere draad:
plooi hem tot harnas
mes
sikkel
doorklief de interface
met een magisch symbool.