Yevgeniy Breyger

You have known her. Silent, she swallowed mountain ranges
with her gaze. She has touched you as waterlilies rushing
against you in the dark, transforming into portals to fears.
Like a period, a spoken word, she belongs to you.

Knowledge is useless, direction formless. Distance and duration
determine the form. The age of the earth is slight. She said
the counting begins with the first song of a toad.
Away owes its name to a way. Still, before god,

a cut announces the births, you have learned.
You hold your head under water. In your face
a fish reads the refraction of light and turns
away. In the fish is a room you never leave. A door

into the empire that opens itself like budding leaves
to the spring. It is cold. She orbits your head, circling
again to the start—she dives into the bush, burrows
into the den made of greetings. Then she just

takes off. To wander the valley, to scissor the air,
trailing this perfume on the back of the birds
that bewitch you so. She moves out with closed lungs, open
mouth searching for twigs for a nest. Because she flies

she is heavy. This alien moment when you wake
in the dream as a sketch and the dream belongs to you,
an inscription inserting itself into the image of her open hand,
exhausting itself in the question—where were you at your birth? 

Tu l’as connue. Elle était silencieuse, a avalé des montagnes
du regard. Comme des nénuphars t’effleurent dans l’obscurité,
se métamorphosent en portails ouverts sur les peurs, elle t’a touchée. 
Comme un point, un mot prononcé, elle fait partie de toi. 
 
Le savoir est inutile, la direction informe. La distance, la durée
déterminent la forme. L’âge de la terre est petit. On compte, 
disait-elle, à partir du premier chant d’un crapaud. 
Le cheminement doit son nom au chemin. Avant même Dieu
 
une incision annonce les naissances, tu l’as appris. 
Tu gardes la tête sous l’eau. Sur ton visage
un poisson lit la réfraction de la lumière et poursuit son chemin. 
Dans le poisson est une pièce que tu ne quittes jamais. Une porte
 
vers le royaume qui s’ouvre comme des folioles au printemps. 
Il fait froid. Elle tourne autour de ta tête comme un satellite, 
Revient par circularité au commencement, au buisson, 
au terrier fait de salutations. Puis elle part.
 
Pour arpenter la vallée, sillonner l’air, 
suivant, sur le dos des oiseaux, ce parfum qui t’ensorcèle  
tant. Elle se lance, poumon fermé, bouche ouverte
en quête de bois pour un nid. Comme elle vole, 
 
elle est pesante. Etrange moment que celui où tu t’éveilles 
dans ton rêve comme un trait et le rêve t’obéit,
une inscription s’insère dans l’image de sa main ouverte, 
s’épuise dans la question – Où étais-tu lors de ta naissance?

Ја познаваше ти. Таа беше молчлива, голташе планини
со погледот. Како езерски лилјани кога во мрак те допираат,
во капии се претвoраат до стравовите, таа така те трогна.
Како точка, еден изговорен збор, ти припаѓа тебе.
 
Знаењето е бескорисно, насоката безлична. Патеката, векот
го одредуваат обликот. Возраста на земјата е мала. Таа рече,
пребројувањето започнува со првото пеење на една желка.
Движењето му го должи своето име на патот. Уште пред Бога
 
некој рез ги објавува раѓањата, така ти научи.
Ја држиш главата под вода. Во твоето лице
ја чита една риба прекршената светлина и отпливува.
Во рибата е една соба која никогаш не ја напушташ. Врата
 
кон кралството што се отвора како лисја на пролетта.
Ладно е. Таа ти ја обиколува главата како трабант.
Се враќа кружејќи на почетокот, во грмушка,
до градбата создадена од поздрави. Додека не тргне.
 
Да талка низ долината, да го прелета воздухот,
по мирисот потоа на грбот на птиците, кој
толку те занесува. Таа се сели со затворени гради, отворенa
уста бара гранки за гнездо. Бидејќи лета,
 
тешка е. Тој чуден момент кога ќе се разбудиш
во сонот како линија и сонот ти се покорува,
еден натпис се вклопува во сликата на нејзината дланка,
се исцрпува од прашањето - каде беше ти на сопственото раѓање?