Mats Traat

Когато бях моряк
на търговски кораб,
мислех, че всичко живо
произхожда от водата,
а жените са морски сирени,
покрити с невидими водорасли
и затова се лепят по мъжете.
Но се появи
някаква болка в гърдите ми
и набързо ме издухаха от кораба!
Изпаднал в безизходица,
отидох за ратай при брат си,
който се беше закотвил
в кравефермата си.
Когато се разплащаше,
отби от парите ми
цели десет крони – и каза,
че цената на кравето масло
паднала на световния пазар.
Рекох му право в очите:
—Ти и твоето скапано
краве стопанство,
изобщо вехтото ти
и по-ново имане,
сте просто слюнка в устата,
мръсен под на селската кръчма!
И тогава настана ад под небето!
Исках на моя
надгробен камък да пише:
„Сърцето му беше океански кораб,
заставен да плува
в плитките речни води!“
Да, но моят сърдит брат
не постави
дори скромен дървен кръст
на гроба ми!

Kad biju prečinieka matrozis,
domāju, ka viss dzīvais ir dzimis no ūdens
un sapņi ir zaļas aļģes,
kurām kā polipi klāt līp sievietes.
Pēcāk man kaut kas sagāja šķērsām ar krūtīm
un mani nomunsturēja no kuĝa,
ar lielām pūlēm dabūju kalpa vietu pie brāļa,
kam enkurs bija piena cisternā.
Kad brālis no algas atvilka
desmit kronas, pamatojot to
ar sviesta cenas krišanos pasaules tirgū,
pateicu, ka viņa lauku sēta un šķirnes govis,
viss kustamais un nekustamais īpašums
ir tikai spļāviens
uz mūžības krogus grīdas.
Tad sākās nebeidzami ķīviņi.
Vēlējos, lai uz mana kapakmens stāvētu rakstīts:
„Viņa sirds bija kā okeāna tvaikonis
dzīves seklajā upē.”
Taču brālis nevīžoja
pat kārtīgu krustu uzlikt.

Toen ik matroos op een handelsschip was
dacht ik dat al het leven uit het water kwam
en dat dromen groene algen waren
waar vrouwen als poliepen aan plakten.
Later ging er iets stuk in mijn borst,
ik moest afmonsteren en kon met veel moeite
knecht worden bij mijn broer,
wiens anker in een melkkan hing.
Toen mijn broer tien kronen
van mijn loon aftrok vanwege
de dalende boterprijzen op de wereldmarkt,
zei ik dat zijn boerderij en raskoeien,
al zijn roerend en onroerend goed,
maar een fluim waren
op de kroegvloer van de eeuwigheid.
Daar volgden eindeloze ruzies op.
Op mijn grafsteen had ik de tekst gewild:
‘Zijn hart was als een oceaanstomer
op de ondiepe rivier des levens.’
Maar mijn broer gunde me
zelfs geen fatsoenlijk kruis.

Als ich Matrose auf dem Handelsschiff war,
dachte ich, dass alles Lebende aus dem Wasser kommt
und dass Träume grüne Algen sind,
an denen wie Polypen Frauen kleben.
Später versagte etwas in meiner Brust,
ich wurde vom Schiff ausgemustert,
in größter Not kam ich als Knecht bei meinem Bruder unter,
bei dem die Milchkanne vor Anker liegt.
Als mir der Bruder vom Lohn
zehn Kronen abzog und dies mit
den fallenden Butterpreisen auf dem Weltmarkt begründete,
sagte ich ihm, dass sein Hof und seine Zuchtkühe,
alle seine Immobilien und Mobilien
doch nur ein Mundvoll Spucke
seien auf dem Wirtshausboden der Ewigkeit.
Das brachte endlosen Streit.
Ich hätte gewollt, dass auf meinem Grabstein steht:
‚Sein Herz war wie ein Ozeandampfer auf dem seichten Fluss des Lebens.‘
Doch mein Bruder war sich sogar für ein ordentliches Kreuz zu schade.