Nicolas Born

Zo wordt de schrik zonder einde langzaam
        normaal leven
toeschouwers knipperen naar de binnenplaats
        in de middagzon
provinciestad, hard litteken dakpanrood
pension, waaiende vitrage
en aan de schrijftafel is nu gering
        de persoonlijke dood
Ik kan niet zeggen hoe de paniek der materie
        werkt, hoe ik in mijn paniek
die niet persoonlijk is, alleen tot
        de verkeerde woorden kom.
Het lastig schone mis ik aan krypton en
        jodium 129. Ik mis de toekomst der toekomst
ik mis haar.
Ik mis mijn kindskinderen al
herinneringen aan de werelden
ik mis voortgang, lange zomers aan het water    
strenge winters, wol en werk

Hier ontstaat een voortgang van sterke woorden
die levenloos zijn, het godvergeten tuig
        voelt niets, ze vormen kartels
geen idee wat ze in de grond stoppen
geen idee, alleen kennis
van wat ze in de grond stoppen in lucht en water
        voor altijd
geen gevoel voor 'altijd'. De dood
krijgt een speciale behandeling als een schadelijk insekt
de goede dood vergiftigd net als het lieve leven.
Wat schenden jullie de graven van mijn kindskinderen
Wat plunderen jullie de droom der materie,
de droom van de beelden, van het weefsel, de botten
        der boeken.

Het verdriet is nu troosteloos
de woede zonder woorden, al die vermomde levendigheid
al dat wurgende vertrouwen
gras stort neer, de tuinen storten neer, niemand
        onder het geldharnas voelt de wond,
om ontlast te zijn van zichzelf.
Geen gedicht, hoogstens het einde ervan.
        Aanwezigheid van mensen
gevangen m een godvergeten verstand, dat van louter
        wetenschap zichzelf niet kent.
Geen stap meer vrij, geen adem
geen water ongeregistreerd, zomersporen te koop
de huid der aarde-afdrukken van foto's
de gebetonneerde ziel, voorbereid geklaag
        dat dan niet meer plaatsvindt
        door een gebroken stem.
Luttele procesrekeningen in de holle hand
        doen de aarde leven, alleswetende mutanten
daarvoor in de plaats totale bescherming tegen ervaringen.
Levensfiguranten, verdwijners. Aan het infuus
        van de systemen.

Gekantelde berm, engelen, onzekere,
warme mensenlijven en begrip
tuinen uitgespreid, onder takken banken...
        ... schaduw... loof... in de wind gesproken
...…………. zaad

[Het woord ‚entsorgen’ verwijst naar het verwerken van
kernafval. Vert.]

So the unending terror slowly morphs into
            normal life
Bystanders blink in the courtyard
            in the light of noon
Small town, hard scar brick-red
pub, curtains waving
and now at the desk the personal
            death isn't worth much
I can't say how the panic of matter
            works, how I in my panic
which isn't personal, only come up with
            the wrong words.
I miss the caring beautiful in krypton and
            iodine-129. The future’s future is missing
I miss it.
I already miss my children’s children
Memory of the worlds
I miss results, long summers on the water
hard winters, wool and work

Here come results harsh words
that are lifeless, the vicious bastards
            feel nothing, they tighten the cartels
no sense of what they're putting into the earth
no sense, only science
what they’re putting into the earth into the air and water
            forever
no feeling for “forever”. For death
they reserve special treatment like a pest
good death poisoned like dear old need.
What you defile my children's children's graves
what are you plundering the dream of matter,
the dream of images, of tissue, of books
            bones.

Grief is now helpless
rage without syllable, all the masked liveliness
all the choking confidence
grass falls, the gardens fall, no-one
            in money armour feels the wound
in being disposed of by one's own self.
Not a poem, at best the end of that.
            Human incidences
caught in a vicious reason that
            knows nothing of knowledge.          
Not a step left free, no breath
no water not delisted, commercial traces of summer
the skin of the earth – photo prints
the soul concreted over, prefabricated moans
            that then stop taking place
            when the voice breaks off.
Tiny process-invoices in the hand's hollow
            bring the earth to life, all-knowing mutants
thus utter protection from experience.
Extras in life, graduates. On the system's
            drip.

Tipped meadow, angels, unknowns,
warm human bodies and understandings
gardens broadened out, benches under boughs . . .
            . . . Shadows . . . Leaf. . . spoken in the wind
            . . . . . . . . . Seed