Daan Doesborgh
Een afscheid
Een afscheid
ik hoef de sporen niet te zien
van hen die na mij komen
hoe ze met hun krakende laarzen
langs je bochten slepen nee
ik wil je niet zien branden
je hoeft jezelf niet met de grond
gelijk te maken
maar dat er op een dag gegraven wordt
misschien is er een kabelbreuk
of legt men de fundering voor een school
en dat ze mij dan vinden
dat er,
al is het maar
door enkele passanten,
wordt gekeken naar
je open rug
waar de duimen
van een man
ooit een afdruk
achterlieten in je klei
en dat ze dan die kamer vinden
waar de boeken nog op tafel liggen
waar het vuur nog brandt
onder een ketel thee
een kamer zo diep in je huid
dat hij niet weggesneden worden kan
en dat er ook maar een enkel iemand vraagt:
waar is hij gebleven?