Marcel Beyer

Søvn, hvor jeg ikke har sovet. Så mange hænder ved
grebet, ved bækkenet, og det nedenunder. Så svagt
åndepust snart, ingen søvn. Hvad der skulle, burde have
været, hvad der er tilbage mellem mine tænder, hvad

det smager af. De begejstredes, de vågnedes søvn.
Hvad regnforhæng, fremmed støv og spyt, hvad
halv sne helt ind til skjorten. Så mange hænder på

køkkenbordet, ved vinduet, ingen søvn. Fremmed fedt
på radiatoren, på komfuret, så klart mørke og hvad der skulle
have sovet. Sådan løber jeg i sneregnen, i januar
atter med ubørstede tænder, hvor jeg ikke har sovet.

დაიძინე, სადაც არასდროს არ მძინებია,
რამდენი ხელი ეხება უეცარ შეხებას,
ხელები ნიჟარაზე, ასე სუნთქვა მისუსტდა
მალე, უძილო ღამე და კბილებს შორის ჩამრჩა

უცნაური გემო. უძილობის გარდა არის
წვიმის ფარდა, უცხო მტვერი, ნერწყვი და პერანგზე
თოვლი თხელი, დაიძინე. ხელები, ხელები.

სამზარეულოს მაგიდაზე, ფანჯრებზე, რა
უცხო ქონია მხურვალე სხეულზე, ქურაზე,
ფერადი ბნელი, რა დროს ძილია, ბარდნაში გავალ, იანვარში,
გაუხეხავი კბილებით ისევ, სადაც არასდროს მძინებია.

Sleep where I didn’t sleep. So many hands on the
handle, at the basin and what was beneath it. Soon such weak
breathing, no sleep. What could have been, should
have been, what remains between my teeth, what it

tastes of. Sleep of the aroused, of the awakened.
What curtain of rain, someone else’s dust and spittle, what
half-snow up to the shirt. So many hands on the

kitchen table, at the window, no sleep. What someone else’s grease
at the radiator, the range, such clear darkness and what should
have been asleep. Thus I walk through sleet, in January
with teeth again uncleaned, where I didn’t sleep.

Сон, там дзе я ня спаў. Так шмат рук
На ручцы, на ўмывальніку і нешта яшчэ было ўнізе. Хутка подых
Слабее і больш не заснуць. Што б гэта магло быць, што
б гэта мусіла быць, што застаецца між маіх зубоў, які
У гэтага смак. Сон выгарэлых, абуджаных.
Завеса дажджу, чужы пыл і сьліна,
Паўсьнег да кашулі. Так шмат рук на
Кухонным стале, на вакне, не заснуць. Чужы тлушч
На батарэях, на пліце, такая ясная цемра і нешта, што
Павінна было б спаць. Так і іду я ў сьнежным дажджы, у студзені
Са зноў непачышчанымі зубамі, там, дзе я ня спаў.