Hans Raimund

Pouhý okamžik
Jaro
Tvé jaro

Budiž ti přičteno k dobru
Že jsi mluvil
Se stromy  trávou  kameny
- Plachost zvěře ti nahání strach -
Kladl jsi otázky  ale
S navyklou netrpělivostí
Jsi nečekal na odpověď
S úlevou jsi přestal naslouchat
Zpěvu drátů elektrického vedení
Na mohutných sloupech  vysoko nad tebou

Svůj cíl  dojít k vodní věži
Na druhé straně kotliny bez ozvěn
Jsi – sotva jsi ho spatřil -
Zase ztratil z očí
S navyklým klidem
Ses vyrovnal s neschůdností krajiny
Studny před zpustlými dvorci
Jsi vzal na vědomí teprve
Když už ti jazyk jen šelestil a
Víčka ti praskala suchem  

Pro květ kručinky v krasu
Všemi netrpělivě očekávaný
Jsi ty neměl oči
Uši
Pro krákorání ptáků
V zástupu olivovníků pokřivených větrem  
Nos
Pro kouř páleného plevele
Co rychle vyrašil
Z právě vypletých zahrad

Stojíš jak strašák  
Uprostřed léta
Které ti nepatří

Hardly the blink of an eye:
the spring
your spring –

Let us give you credit:
you sought conversation
with trees, grass, stones
— the suspicion of animals intimidates you
you posed questions, but,
with habitual impatience,
did not wait for answers;
willingly you were distracted
by the singing electric wires
high above you on tall poles.

Your goal: to reach the water tower
beyond the silently resonating canyon.
Having hardly focussed on it,
you immediately let it out of your sight;
despondent as usual,
you settled for the land without paths.
You took notice of
the fountains in front of farmsteads,
and not before your tongue was rustling,
your brittle eyelids strained.

You had no eyes
for the blooming of genista on chalkland,
so impatiently awaited,
no ear
for the racket of birds
in the rows of weather slanted olive trees,
no nose
for the smoke of burning weeds,
suddenly welling up
over newly hoed gardens —

Apathetically as ever,
you stand in the middle of summer,
the summer of others.

Apenas un pestañeo
la primavera:
Tu primavera

Tengámoslo a bien:
Has buscado el coloquio
con árboles hierbas piedras
- la esquivez de los animales te intimida -
has formulado preguntas pero
con la acostumbrada impaciencia
no has esperado las respuestas
conforme te has dejado desviar
del canto de los cables eléctricos
muy alto sobre ti en vigorosos troncos

Tu meta: alcanzar la torre de agua
más allá de la quebrada sin eco
la has perdido de vista
- apenas captada por los ojos - en un instante
habituado impasible
resignándote a lo intransitable del terreno
Las fuentes ante estancias ruinosas
sólo las reconociste
cuando ya tu lengua crujía
y se hallaban tirantes y secos tus párpados

Para el florecer de la genista en el Karst
esperado con tanta impaciencia
no tuviste ojos
ni oído
para el estrépito de pájaros
en las filas de olivos torcidos por el tiempo inclemente
ni olfato
para el humo de la mala hierba que ardía
ascendiendo furioso
desde jardines recién escardados

Insensato como antes como siempre estás
en medio del verano:
en el verano de los otros

A peine la durée d’un battement de paupières
Le printemps
Ton printemps

Nous te l’accordons
Tu as cherché le dialogue
Avec des arbres   des herbes  des pierres
- les animaux effarouchés t’intimident –
Tu as posé des questions   mais
Avec ton impatience habituelle
Tu n’as guère attendu les réponses
Tu étais prêt à te laisser distraire
Par la musique des fils électriques
Bien au-dessus de toi   sur de gros pylônes

Ton but   arriver au château-d’eau
De l’autre côté de la profonde vallée sans le moindre écho
Tu l’as     - à peine  envisagé –
Immédiatement perdu de vue
Comme d’habitude calmement
En t’orientant sur un terrain sans aucun sentier
Les puits devant les fermes en ruines
Tu  les as remarqués seulement
Lorsque ta langue se mit à émettre un léger bruit
Que tes paupières durcies se sont tendues

Quant à la floraison des genêts dans le Karst
Attendue avec une telle impatience
Tes yeux l’ont ignorée
Ton oreille n’a pas prêté attention
Au vacarme des oiseaux
Dans l’espalier des oliviers incliné par les intempéries
Ton nez n’a pas remarqué
La fumée des mauvaises herbes
S’élevant subitement
Des jardins nouvellement sarclés

Apathique   comme toujours tu es là
Au milieu de l’été
De l’été des autres

Ni treptaj dugo
proljeće:
tvoje proljeće.

Opravdajmo te:
Razgovor si tražio
Sa stablima travama kamenjem
- plahost životinja plaši te -
postavio si pitanja
tek uz već poznatu nestrpljivost
ne sačekavši odgovore
spremno si se dao smesti
od pjevanja električnih žica
visoko nad tobom na ogromnim
jarbolima

Tvoj cilj: dospjeti do vodentornja
onkraj ko jeka tihe Doline
- tek razmotren -
iz vida si izgubio
uobičajeno ravnodušno
mireći se s bespućem terena
Bunare pred propalim majurima
tek si na znanje primio
a Jezik ti je već šuštao
I kapci krhko ti se napeli

Za cvat žutve u kršu
nestrpljivo Iščekivan
imao nisi oka
ni uha
za tutnjavu ptica
u od vremena kosom špaliru
maslina
ni nos
za dim drača što gori
l vrtoglavo se penje
iz tek pljevljenlh vrtova

Tunjav kao i svagda stojiš
nasred ljeta:
tuđeg ljeta

Appena un batter di palpebra
la primavera:
la tua primavera

Te lo passiamo per buono:
hai cercato la conversazione
con alberi erbe pietre
la diffidenza degli animali ti scoraggia –
hai fatto domande ma   
con abituale impazienza
le risposte non hai aspettato
ti sei volontariamente lasciato sviare
dal canto dei fili elettrici
alti sopra di te su giganteschi pali

II tuo scopo: raggiungere la torre dell'acquedotto
al di là della dolina vuota di echi
l'hai appena impressa nell'occhio
che subito è svanita al tuo sguardo
abituato ad accordarti impassibile
all'assenza di sentieri
delle fontane davanti ai cascinali
allora solo hai avuto consapevolezza
quando la tua lingua già raspava
le palpebre si tendevano, aride

Per il fiorire delle ginestre nel Carso
tanto impazientemente atteso
non hai avuto occhi
non orecchi
per il garrire degli uccelli
sui filari degli ulivi curvati dal vento
non naso
per il fumo di falò di erbe secche
che sale improvviso
dai ben sarchiati giardini

Attònito come sempre te ne stai
in mezzo all'estate:
nell'estate degli altri

Apenas um piscar de olhos
A Primavera
A tua Primavera

Contamos em seu favor
Que você tentou conversar
Com árvores  grama  pedras
– A timidez dos animais intimida você –
Você fez perguntas   mas
Com sua impaciência habitual
Não esperou as respostas
De bom grado se deixou levar
Pela canção dos fios elétricos
Muito acima de você  nos postes poderosos

A sua meta  alcançar a torre d’água
Para além das dolinas sem eco
Assim que a mirou  você
Perdeu-a de vista
Impassível como sempre
Resignando-se à intransitabilidade do terreno
Das fontes nas fazendas decaídas
Você só se deu conta
Quando a sua língua já ciciava
As suas pálpebras ariscas ressequiam-se
Para as giestas em flor do Carso
Ansiosamente esperadas
Você não teve olhos
Nem ouvidos
Para o estrépito dos pássaros
Na fila de oliveiras entortadas pelo vento
Nem olfato
Para a fumaça das ervas daninhas a queimar
Brotada de repente
Do jardim recém-mondado

Apático  como sempre  você
No meio do verão
No verão dos outros

Komaj za trenutek dolga
pomlad:
tvoja pomlad

Naj ti štejemo v dobro:
skušal si se pogovarjati
z drevesi travami kamenjem
- nezaupljivost živali te plaši -
zastavljal si vprašanja toda
nestrpen kot običajno
nisi počakal na odgovore
voljno si se pustil zavesti
pefju električnih žic
visoko nad teboj na mogočnih drogovih

Svoj cilj: prispeti do vodnega stolpa
onstran vrtače ki tiho odmeva
si - komaj si nanj postal pozoren -
v trenutku izgubil izpred oči
ravnodušno kot običajno
si se sprijaznil z neprehodnostjo tega sveta
Vodnjake pred razpadlimi pristavami
si zaznai
ko je tvoj jezik že šelestel
in so tvoje krhke veke se napele

Nestrpno pričakovanega
cvetenja košeničice na Krasu
nisi videl
ne slišal
trušča ptičev
v drevoredu od vetra upognjenih oljk
tvoj nos ni zaznal
dima gorečega plevela
ki se je nenadoma vzpel
iz sveže opletih vrtov

Topočutno kot vedno stojiš
sredi poletja:
poletja drugih

Papritur
Pranvera:
Pranverajote

Ta kalojmë sa më mirë:
Kërkove të flasësh.
Mosbesimi i kafshëve të shkurajoi
Pyete
Por me padurimin e zakontë
Përgjigje s'prite
Me dashje
Këngën e telave elektrikë
Braktise
Lart përmbi ty, nëpër shtyllat vigane

Qëllimi yt: të mbrrish tek kulla ujëmbajtëse
Matanë dhembjes së zbrazët të jehonave
Sa e ngulite në sy
Vështrimi yt në çast e treti
Mësuar në mirëkuptim të pashlyeshëm
Në mungesë të shtigjeve
Të burimeve para baxhove
Kur gjuha jote fërgëllonte.
Dhe qepallat ndereshin, të thata,
Vetëm atëhere ti kuptove.
Për lulëzimin e gjineshtrave në Karso
Pritur me aq padurim
Ti sy nuk ke pasur
As veshë
Për pingërimën e zogjve
Mbi degë ullinjsh të përkulur prej erës
As hundë
Për tymin e flakadanit të barit të tharë
Që ngrihet papritur
Prej kopshtesh prashitur

E shtangur si ngaherë ti qëndron
Në mesin e verës:
Ne verën e të tjerë