Marija Dejanović

Το εωθινό είναι βίσονας.
Ξεδιπλώνει τα κέρατά του σαν λωτός,
και το νερό είναι πάχνη, σκορπισμένη με ελαφριά
στροφή του λαιμού. Αυτή η αχλή συγκεντρώνεται σ’ ένα λεπτό
πυκνό τρίχωμα που ακολουθεί τη ραχοκοκαλιά
σαν λευκό ελάφι που ακολουθεί την κίνηση στους δρόμους
όταν χιονίζει.
Τα λευκά πέταλα του λωτού
ή
λευκά αιμοσφαίρια, σαν μαργαριταρένια περιδέραια,
που κρέμονται απ’ τις στέγες όταν πέφτει παγωνιά.
Η ανάσα του εωθινού ορμάει βολίδα με συνοπτική
σαν βέλος βιασύνη,
σαν τη ζωή λευκού κούνελου
και άλλων λευκών ζώων.

Εωθινό: είναι το μόνο σημείο της εικόνας που είναι καστανό.
Όλα τα άλλα είναι παντού λευκά,
όπου η μικρή καραμπίνα του ματιού
καλυμμένη με λεπτή μεμβράνη δρόσου
μπορεί να ακροβατήσει.
Το καστανό είναι το μόνο δέντρο με τέσσερις ρίζες
και δυο κλαδιά.

Δεν ξέρω γιατί, το εωθινό
μου θύμισε ζογκλέρ
που περιμένει στα φανάρια
το πράσινο για τους πεζούς. Μετά αρχίζει να εκσφενδονίζει
σκονισμένα μπαλάκια του τένις,
ένα ένα
σαν μεγάλα, λεία καρύδια,
ντουπ.
Αν κάποιο έπεφτε στο βρεγμένο δρόμο,
θα κυλούσε κάτω από αυτοκίνητο έτοιμο να ξεκινήσει
και θα κατέστρεφε τη μέρα.
Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο δεν γίνεται λάθος.
Δε μένει λάσπη στα χέρια.

Ο έρωτάς μου είναι
κυνηγός που σημαδεύει
το κενό ανάμεσα σε δυο κέρατα.

Aubade is a buffalo.
It unwraps its horns like a lotus,
and water is dew, strewn with a faint
twist of the neck. This mist forms a thin,
dense layer of fur that trails its spine
like a white deer trails traffic
when it is snowing.
The white petals of a lotus

or,
white blood cells, like pearl necklaces,
which hang from roofs when it turns cold.
Aubade rushes and races with its brief,
darting haste,
like the life of a white rabbit
and other white animals.

Aubade: the only part of the scene that is brown.

Everything else is white, wherever
the round rifle of the eye
beneath its thin frosty membrane
can perform the splits.
Brown is only a tree with four roots
and two branches.

I do not know why, but aubade

reminded me of the juggler,
who waits for the traffic lights
to turn green. He then hurls
dusty tennis balls,
ball by ball,
like large, smooth walnuts,
dum.
If one were to drop on the road,
it would roll beneath a car waiting for its mark
and ruin the day.
This way, make no mistake.
There is no mud on its hands.

My love is
a hunter that aims
for the empty space between two horns.

Aubade egy bölény.
Két szarva széttárva, mint a tündérrózsa szirmai,
a víz leperdülő harmatcsepp a felegyenesedő
nyakszirten. A szitáló köd összegyűlik a keskeny,
felborzolódó szőrön, követi a gerinc vonalát,
mint fehér szarvas a forgalmat az úttesten
hóhulláskor.
Fehér lótuszszirmok,

vagy
fehérvérsejtek, igazgyöngysor,
mely lecsüng a tetőkről ha fagy van.
Az Aubade-lehellet nekiiramodik, megteszi
nyílegyenes röptét, rövid és sebes,
mint a fehér nyúl élete
és más fehér állatoké.

Aubade: csak ő barna színű az egész látképen.

Minden más fehér, mindenütt,
bármerre is mozdul a
vékony fagyhártyával bevont
szem szögletesen cikázó sugara.
Csak a fatörzs barna, a négy gyökere
s két ága.

Nem tudom, miért, Aubade
egy zsonglőrre emlékeztet,
aki a gyalogátkelőn arra vár,
hogy zöld legyen a lámpa. Utána
sáros teniszlabdákat kezd a levegőbe dobálni,
egyik labda, másik labda,
mint jókora, túlzottan is szabályos diószemek,
puff.

Ha kiejtene csak egyet is a nedves úttestre,
begurulna az indulás jelére váró autók motorháztetője alá
és a nap sivárabbá válna.
Így viszont nincs hiba. Nem tapad sár a kezekre.

Az én szerelmem
vadász, az üres térbe céloz,
a szarvak közé.