Jaromír Typlt

In that book you haven’t written,
there was one who kept repeating,
“get lost through the back door.”

You thought to yourself of extinction.
There’s a streak of goodness in you, after all!

But did you see the sparks flittering through the deadwood last night?
Like bullets amid the branches?
Whole streams,
transits through the various storeys like between tunnels
or freeway overpasses. In the air vents of the frontier
effulgent lines
disclosed the leakiness, the fragility of the whole construction.
The fire branching out, escaping
via the branching-out of wood.
The drawing of the fire ticking off
the drawing of the wood.
It rushed through like blood through veins.

At night you saw approaching
a pair of legs and a belly illuminated by a flashlight.

And elsewhere
as if just a part of the ship were sunk.
The unveiling of loopholes, where the sight used to
bump into the wall.
Open space, obstacles disappearing,
a temporary waft of air.
From the storeys hang
thousands of torn-up cables, ducts, covering flitches.
A sort of
white shredded body.
You observe the pigeons alighting on torn-through concrete storeys
as on a cliff,
nature immediately occupying new formations, immediately recognising them,
though they’re fresh, created yesterday or today by the force
of tearing machines.

A fin torn out of you:
it’s time to loosen the fish’s.

And elsewhere
the same, only smaller. Walls
broken in half,
you catch a glimpse of wallpaper and where the table used to stand.
The wind blows through the unfinished house, all storeys
and a bare staircase.
You get off round the corner in order to get back there.
There’ll be a shredded fence,
a burst-through fabric and an uprooted column.
When you crawl inside and meet someone in the corridor,
you baulk. Until you find out,
he’s baulked as well.
Neither of you
has got any business being there.

You walk past each other like two opaque ones.
However, when exiting, you translucently
trace all the footprints backwards

as if there’s no longer meant to be

any
out
or blowing-out.

In jener Schrift, die du aufgabst,
gab's einen, der ständig wiederholte
„macht euch fort durch den Hinterausgang“.

Du dachtest bei dir an Ausrottung.
Es ist doch etwas Gutes in dir!

Aber sahst du am Abend, wie die Funken das Reisig durchflogen?
Wie Geschosse unter den Zweigen?
Völlige Ströme,
Durchflug durch einige Stockwerke wie zwischen Tunneln
oder Autobahndurchfahrten. In den Luftlöchern des Scheiterhaufens
die Hexerei der Strahlen,
eröffnend, wie löchrig, wie lose der ganze Bau.
Die Verästelung des Feuers, die hinausfloh
durch die Verästelung des Holzes.
Die Zeichnung des Feuers, die durchkreuzte
die Zeichnung des Holzes.
Wie Blut, das durch Adern jagt.

In der Nacht dann sahst du sie kommen
Bauch und Beine im Licht der Taschenlampe.

Und anderswo
wie wenn man nur ein Stück versenkt vom Boot.
Das Freilegen von Durchblicken, wo das Auge vorher
noch auf Wand gestoßen war.
Offener Raum, die Barrieren verschwinden,
vorerst strömt hier die Luft.
Aus den Stockwerken hängen
tausende aufgerissene Kabel, Rohre, Deckplatten.
Solch
weißer zerrissener Körper.
Du sahst die Tauben auf zerklüfteten Geschossen landen
wie auf einer Klippe,
die Natur bevölkert augenblicklich neue Formen, gleich sie erkennend,
auch wenn sie frisch sind, gestern oder heut Morgen gebildet
durch die Kraft von Abrissmaschinen.

Eine Flosse dir ausgerissen:
Zeit hier Fische zu erlauben.

Und anderswo
dasselbe in klein. Wände
entzweigebrochen,
du erblickst Tapeten und Plätze, wo ein Tisch stand.
Der Wind weht durch das unfertige Haus, der ein einziges Stockwerk ist
und ein bloßes Treppenhaus.
Gleich um die Ecke steigst du wieder aus, um zurückzugehen.
Dort ein umgerissener Zaun,
ein umgestürzter Pfosten, durchbrochener Draht.
Wenn du hineinschlüpfst und im Flur auf jemanden stößt,
stutzt du. Bis du bemerkst,
dass auch er stutzt.
Keiner von euch beiden
hat dort was verloren.

Ihr geht aneinander vorbei wie zwei Undurchsichtige.
Im Weggehen freilich trittst du durchsichtig
alle Spuren rücklings aus

als sollte es keines mehr geben

kein
Hinaus
und kein Verwehen.

Dans ce livre que tu n’as pas écrit
fut un qui répétait sans cesse
« disparaissez par la sortie derrière ».

Tu as espéré l’extinction.
Après tout il reste en toi quelque chose de bon !

Mais as-tu vu le soir, comment les étincelles parcouraient le buisson ?
Comme les balles entre les branches ?
Les véritables flux,
effleurements par les étages divers comme entre les tunnels
ou les traversées des autoroutes. Dans les soupiraux du bûcher
les trais luisants
révélaient la trouée, la fluidité de toute l’œuvre.
L’embranchement du feu s’échappant dehors
par embranchement du bois.
Le dessin du feu élaguant
le dessin du bois.
Comme le sang dans les veines ça galopait.

La nuit, tu as vu après venir
les jambes et le ventre allumés par la lampe-torche.

Et autre part
comme quand coule un morceau du navire.
Dégagement des créneaux, où la vue avant toujours
heurter le mur.
Espace ouvert, les obstacles disparaissent,
temporairement l’air y court.
Des étages pendent
des milliers de câbles déchirés, des tuyaux, des plaques de recouvrement.
Tel
que le corps déchiré.
Tu observes les pigeons s’asseoir sur les étages écorchés en béton
comme sur une falaise,
la nature demeure immédiatement sous de nouvelles formes,
les reconnaît immédiatement même quand ils sont neufs,
d’hier ou de ce matin créés par la puissance
des machines arracheuses.

Le nageoire arrachée de toi :
Il est temps de tolérer ici les poissons.

Et autre part
la même chose de plus petite ampleur. Murs
cassés en deux,
tu repère les papiers peints et les endroits où se tenait une table.
Le vent souffle à travers la maison inachevée, qui n’est qu’un palier
et un escalier nu.
Tu descends bien tout près, pour y retourner.
Il y aura une clôture déchirée,
les mailles défoncés et le poteau renversé.
Lorsque tu t’y introduis et rencontres quelqu’un dans le couloir,
tu t’interloques. Jusqu’à découvrir
qu’il est lui même interloqué.
Aucun de vous
n’y a pas sa place.
Vous passez l’un à côté de l’autre comme deux opaques.
En partant, cependant, d’une façon transparente
tu inscriras toutes les empreintes à reculons
comme s’il ne devrait plus être
aucun
dehors
ou disparition.

W tej książce, której nie napisałeś,
był taki jeden, co ciągle powtarzał:
„tam są schody kuchenne, spadajcie”.

Myślałeś o złamaniu karku.
Jest jednak w tobie sporo dobrego!

Ale widziałeś wieczorem iskry przelatujące przez krzaki?
Jak pociski między gałęziami?
Istne strumienie,
przeloty przez różne kondygnacje jak między tunelami
albo estakadami. W wywietrznikach płonące stosy
świecące krechy
objawiały dziury i luki, zwiewność całej budowli.
Rozgałęzienia ognia uciekające na zewnątrz
przez rozgałęzienia drewna.
Rysunek ognia zamazuje
kontury rysunku drewna.
Pędziło to jak krew w żyłach.

Potem w nocy widziałeś, jak przychodzą
nogi i brzuch oświetlone latarką. 
  
A gdzie indziej
jest jak wtedy, gdy zatonie tylko część okrętu.
Odsłonięcie widoku tam, gdzie wzrok zawsze
natrafiał na ściany.
Otwarta przestrzeń, znikają przeszkody,
chwilowo mamy tu ruchy powietrza.
Z kondygnacji zwisają
tysiące poszarpanych przewodów, rur, blach pokrycia.
Takie
białe, porozrywane ciało.
Obserwujesz gołębie, co siadają na przełamanych betonowych kondygnacjach
jak na sterczących skałach,
przyroda natychmiast zasiedla nowe krajobrazy, zaraz je rozpoznaje,
chociaż są świeże, wczoraj lub dzisiaj ukształtowane siłą
maszyn burzących.

Wyrwana z ciebie płetwa:
czas zezwolić na obecność ryb.

A gdzie indziej
to samo, tylko w mniejszej skali. Mury
przełamane w połowie,
dostrzeżesz tapety i miejsce, gdzie stał stół.
Wiatr wieje przez niedokończony dom, same kondygnacje
i nagie schody.
Wysiądziesz zaraz za rogiem, żeby tam wrócić.
Będzie tam szczerbaty płot,
rozerwana siatka i przewrócona kolumienka.
Kiedy wejdziesz do środka i w korytarzu kogoś spotkasz,
staniesz jak wryty. W końcu przekonasz się,
że i on się zatrzymał.
Nic tam po was,
po obydwu.
Przejdziecie obok siebie jak dwaj nieprzejrzyści.
Jednak wychodząc, zostawisz wyraźne ślady
odwrócone

jakby nie miało już być

nic
na zewnątrz
ani możliwości wywiania.

In quel libro che non hai scritto
qualcuno continuava a ripetere
"filate via dall'entrata sul retro".

Pensasti all'estinzione.
C'è pur sempre qualcosa di buono in te!

Ma hai visto la sera le scintille balenare tra gli sterpi?
Come gli spari tra i rami?
Flussi completi,
rasenti ai vari piani come tra le gallerie
o i cavalcavia delle autostrade. Negli esalatori del confine
i filetti radiosi
rivelano la fuga, la labilità dell'intera costruzione.
Il ramificarsi del fuoco che si sprigiona
dal legno ramificato.
Il disegno del fuoco che cassa
il disegno del legno.
Fiottava veloce come il sangue nelle vene.

Di notte poi vedesti avvicinarsi
le gambe e l'addome illuminati da una torcia elettrica.

E altrove
come se affondasse soltanto una parte della nave.
La rivelazione di scappatoie, laddove in precedenza lo sguardo
incocciava il muro.
Lo spazio aperto, gli ostacoli svaniti,
uno sbuffo d'aria momentaneo.
Dai piani penzolano
migliaia di cavi, tubi, pannelli coprenti lacerati.
Come
un candido corpo dilaniato.
Osservi i piccioni che si posano sui piani di cemento sconquassati
come se fossero scogli,
la natura che all'istante prende possesso di nuove formazioni, all'istante le
   riconosce,
nonostante siano fresche, create ieri o stamane dalla forza
di benne mordenti.

Una pinna che ti è stata svelta:
È tempo di acconsentire qui ai pesci.

E altrove
lo stesso ma in misura minore. Le mura
spaccate in due,
scorgi i parati e il punto in cui spiccava il tavolo.
I soffi di vento che attraversano la casa incompiuta, solo i piani
e una scala nuda.
Scendi subito dietro l'angolo per potervi ritornare.
Troverai una recinzione sbrindellata,
del tessuto squarciato e una colonna sradicata.
Quando ti trascinerai all'interno e incontrerai qualcuno nel corridoio,
rimarrai interdetto. Fino a quando non scoprirai
che anche per lui è così.
Nessuno di voi due
dovrebbe trovarsi lì.

Vi incrociate come se non foste diafani.
Uscendo però con movenze diafane
ricalchi all'indietro ogni traccia

come se non dovesse esserci

alcun
fuori
né il dissolvimento.

En ese libro que no escribiste
había uno que no dejaba de repetir
«lárguense por la puerta trasera»

Pensaste en nuestra extinción.
Vaya, ¡aún queda algo bueno en ti!

¿pero has visto cómo de noche revoloteaban las chispas por la maleza,
como proyectiles entre las ramas?
Auténticos ríos,
atravesando distintos pisos como si fueran túneles
o puentes de autopistas. En los bronquios de los troncos apilados
unas líneas luminosas
revelaron la perforación, la libertad de la construcción
la ramificación del fuego escapándose
la ramificación de la madera.
El dibujo del fuego tachando
el diseño de la madera
corría como la sangre por las venas.

Por la noche viste llegar
unas piernas y un abdomen iluminados por una linterna.

Y en otra parte
como cuando se hunde un trozo de barco.
La revelación del paisaje, donde antes la vista se topaba
con una pared
Espacio abierto, no hay obstáculos
el aire corre, de momento.
De los pisos cuelgan
miles de cables arrancados, tubos, chapas.
Un cuerpo
blanco desgajado.
Observas a las palomas, que se sientan en los pisos de cemento agujereado
como en un acantilado,
la naturaleza habita esas nuevas formas, en seguida se las apropia,
aunque sean frescas, creadas ayer o esta mañana a fuerza
de excavadoras.

Una aleta que te arrancaron:
es hora de permitir peces aquí.

Y en otra parte
lo mismo pero en pequeño. Paredes
partidas por la mitad,
vislumbras el papel y lugares para poner una mesa.
El viento atraviesa el edificio no terminado, que solo son pisos
y una escalera desnuda.
Entras por una esquina, para volver de nuevo.
Habrá una verja rota,
una malla tirada y una columna caída.
Cuando entras y en el pasillo te cruzas con alguien,
te detienes. Hasta que ves que
él también se ha detenido.
Ninguno de los dos
debería estar ahí.

Pasáis uno al lado del otro como si fuerais translúcidos.
Al salir sin embargo borras lúcidamente
todos tus pasos hacia atrás

como si ya no tuviera que haber

ningún
afuera
ninguna sublimación.

წიგნში, შენ რომ არ დაგიწერია,
ვიღაც გამუდმებით იმეორებს:
„უკანა კარიდან გაიპარე და უკან ნუ დაბრუნდები!“

მე კი ჩემთვის ვფიქრობდი გადაშენებაზე!
ბოლო-ბოლო სიკეთის მისხალი ხომ მაინც არის შენში?

მაგრამ წუხელის ნუთუ ვერ შენიშნე
მოციმციმე ნაპერწკლები ხმელი ხეების ტანზე,
ტყვიებივით რომ მსჭვალავდნენ ტოტებს?
ნაკადები, რომლებიც სხვადახვა სართულზე ისე მიედინებიან,
როგორც გვირაბებში თუ მრავალკეცა ავტობანებზე.
გზის განათების ზოლზე
ჰაერის სავენტილაციო მილები ხსნიან გამოსასვლელს,
რაც ამ კონსტრუქციის სიმყიფეზე მიუთითებს,
ცეცხლიც გარეთ ტოტებად გამოეფინება
და ხის განტოტებას მიუყვება,
ცეცხლის მონახაზი ხის მოხაზულობას აცამტვერებს.
ისე მიედინება, თითქოს, სისხლი მიჩქეფდეს ძარღვებში.

ღამღამობით ხედავ, როგორ გიახლოვდება წყვილი ფეხი
და ფოტოაპარატის ფლეშით განათებული მუცელი.

და სადღაც, თითქოს გემის ნაწილი ჩაიძირაო,
გაშიშვლებული გაუგებრობები ბუყბუყებენ,
იქ, სადაც მზერა კედელს ეხლებოდა.
ღია სივრცე. დაბრკოლებები უჩინარდება.
დროებით ჰაერიც კი აქროლდება,
სართულებიდან მავთულებისა და სკოტჩების
ათასობით ნაგლეჯი კონწიალობს,
ნაგლეჯები, რომლებიც ნაფოტებს ფარავდნენ.
რაღაცნაირი, თეთრ სუდარაში გახვეული, დაფლეთილი ტანი...
და აკვირდები მტრედებს, რომლებიც დახეთქილ ცემენტზე
ისე ჩამომსხდარან, თითქოს კლდეზე ისხდნენ...
ბუნება ახალ წარმონაქმნებზე იმკვიდრებს ადგილს,
მყისიერად ამოიცნობს მათ ახალთახალ,
გუშინდელ თუ დღევანდელ ნაშთებს,
დამანგრეველი მანქანები რომ წარმოქმნიან.

თითქოსდა, ფარფლი ამოგგლიჯეს,
ამიტომაც, დროა, თევზის ფარფლი გაშალო.

სადღაც ზუსტად იგივე ხდება,
ოღონდ უფრო მცირე მასშტაბით.
შუაზე გახსნილ კედლებს შორის დალანდავ ადგილს,
სადაც ადრე შპალერი ჰქონდათ გაკრული და მაგიდაც იდგა.
დაუმთავრებელ სახლში ყველა სართულსა და
უკაცრიელ კიბეებზე ქარი ნავარდობს...
ახლომახლო ჩამოხვალ, რომ  სახლში დაბრუნდე.
იქ კი მხოლოდ გადაქცეული ღობე დაგვხდება
ნაპრალებში გაჩრილი ჩვრებით
და ბოძი, უკვე ამოძირკვული, 
როცა შიგნით შეღოღდები
და დერეფანში ვიღაც უცხოს გადააწყდები,
უცებ შეცბები, სანამ მიხვდები, რომ ისიც შეცბა.
არც ერთ თქვენგანს იქ არაფერი არ გესაქმებათ

და ერთმანეთს გვერდს აუვლით
პირქუში სახით...
უკანა გზაზე ძლივს დასალანდ ნაფეხურებს

ისე  გამოუყვები,

თითქოს იქიდან
გამოღწევა
აღარ გეწეროს!

იარომირტიპლტი