κάποια στιγμή όλοι οι φίλοι μου θα πεθάνουν
θα πεθάνουν συγγενείς και αγαπημένοι
θα πεθάνουν εχθροί και από το πρόσωπο της γης
θα χαθούν όλοι οι γείτονες και οι διαβάτες
που έστω και μια φορά συνάντησα
στο δρόμο

θα πεθάνουν συμμαθητές διπλανοί
δάσκαλοι καθηγητές
συνεργάτες

την τελευταία τους πνοή θ’ αφήσουν
όλοι οι άνθρωποι
που για άσχετο λόγο
φορούσαμε μαζί
την ίδια στολή του χρόνου
αν και τελικά δεν έτυχε να πολεμήσουμε
στις μάχες του

θα πεθάνουν τα πουλιά που πριν πετούσαν
πάνω απ’ το ψηλά ορθωμένο μου κεφάλι
και θα σωπάσουνε για πάντα τα σκυλιά, που φεύγοντας απ’ την πόλη
τα άκουγα να αλυχτάνε
τις τρομαχτικές νύχτες

στους φράχτες θα φυτρώνουν ακόμα βήχια,
και στ’ αντίσκια θ’ αναπαύονται κουρασμένα σταφύλια
αλλά κανείς πια με τ’ όνομά μου δεν θα με φωνάξει
και εγώ η ίδια πια δε θα υπάρχω.

και τότε
με προσοχή
και το κεφάλι λίγο λοξά
θα παρατηρήσω τα ξένα σκυλιά
τα σταφύλια και τα βήχια

και τότε
πρώτη φορά στ’ αλήθεια θα κοιτάξω
το πέταγμα του πουλιού

και το ζευγαράκι που περνά βιαστικά
με κατανόηση
θα αποφύγει να κοιτάξει
το παγκάκι
που κάθομαι

θα ξέρουν
ότι αλλιώτικα από εκείνους
βλέπω εγώ στ’ αλήθεια
το πέταγμα του πουλιού

ότι
είμαι
όλα όσα δε γνωρίζω
σκυλιά σταφύλια
και βήχια