Françoise Roy
španščina
Tijelo
Otok nas je proždirao iznutra,
cvilio i strugao po žilama i živcima
poput fantomskog gusarskog jedra.
Sjedeći nasred ceste u kukuljici od paučine,
ti rađala si mrtvo dijete,
bez razuma zapomagala tuđim glasom.
Krv ti se slijevala po bedrima,
topila kamenje i mrave
i začas bila si samo izbočina,
strano tijelo u čistoj prašini.
Bio sam mrtav na tren, bio sam ništa,
kao što to tijelo može biti,
i teški su bili krici,
mrvili još tople bubnjiće,
kosti i kožu u ničiju kašu.
Bio sam tvoj u trenu, bio sam ništa,
kao što tijela to mogu.
Moram li još išta priznati?
Svijet ima onoliko svjetova
koliko je smrti, koliko je
zračnih džepova u zemlji
od istrunulih rođenja.
Nama više ne treba ni jedan.
Iz: Nepravilnosti
V.B.Z. Zagreb, 2007
Cuerpo
La isla siguió comiéndonos desde adentro,
gimiendo y triturando nuestras venas y nervios,
como alguna vela de barco pirata, un buque fantasma.
Sentada en medio del camino en un capullo de telaraña
Diste a luz un nacido muerto
Llorando locamente en la voz de otra persona.
Se te escurría la sangre muslos abajo,
Derritiendo piedras y hormigas
Y en un parpadeo eras un simple bache en la carretera,
Un extraño cuerpo en el polvo claro.
Morí cosa de un instante reducido a la nada
como sólo puede serlo un cuerpo, pero ese llanto,
oh qué duro era.
Desgarró nuestros tímpanos aún tibios,
y nuestros huesos y la piel hasta hacerlos papilla de nadie.
Y en un segundo yo era tuyo, reducido a la nada,
como sólo puede serlo un cuerpo.
¿Otra cosa debo confesar?
El mundo contiene tantos mundos como muertes,
tantas bolsas de aire en la tierra
concebidas por nacimientos podridos.
No necesitamos otro.