Henry Israeli

angleščina

E HENA NE SHTATE DITE

I.

Në mes je i shpëtuar – thoshnin latinët.
Mbulesa e qëndisur në mesin e tryezës.
Tryeza në mesin e qilimit.
Qilimi në mesin e dhomës.
Dhoma në mesin e shtëpisë.
Shtëpia në mesin e bllokut.
Blloku në mesin e qytetit.
Qyteti në mesin e hartës.
Harta në mesin e dërrasës së zezë.
Dhe dërrasa e zezë.
Në mesin e hiçit.

Lola është një engjëll. Balli i saj nuk është rritur që kur ishte
tetë vjeç, për të ruajtur të njejtën qendër graviteti. Dhe ajo pëlqen skajet,
qoshet
pavarësisht se veten e gjen gjithmonë në mes të një autobusi
kur njerëzit turren drejt hyrjes dhe daljes.

Fqinjët e mi janë njerëz të pashkollë,
nuk kanë dëgjuar asgjë për estetikën,
dhe zor se kanë lexuar gjë mbi boshtin, simetrinë dhe të
vërtetën absolute.

Por, ata lëshohen instiktivisht drejt mesit
ashtu si koka e burrit lëshohet krejtësisht në prehrin e gruas,
që me një palë gërshërë, pabesisht, deri nesër
do ta bëjë atë më të prekshëm se kurrë.

II.

Lodrat e prishura ishin argëtimi im.
Zebra, karroca kineze e akullores me kurdisje,
që im atë m’i solli dhuratë për Vit të Ri,
asgjë nuk vlenin
ishin si torta me kremin e lëpirë fshehtas në kuzhinë
derisa diçka metalike u thyhej përbrenda
dhe hidheshin tej të panevojshme …
Atëherë ua hapja barqet, ingranazhet mikroskopikë, bateritë
pa e ditur se kisha bërë hapin tim të parë drejt të kuptuarit,
si liri nga funksioni.

Kur për herë të parë pashë një pikturë të vërtetë,
bëra disa hapa mbrapa, instiktivisht, me thembra,
po zgjidhja pikën e vdekjes,
nga ku mund të hyja në brendinë e gjërave.

Ndërsa me njerëzit ishte tjetër gjë,
ata i ndërtova vetë. Njerëzit i desha,
qëllimisht jo deri në fund. Asnjëri prej tyre
nuk preku tavanin e kaltër me kokë,
si shtëpitë e lëna në mes, me një plasmas në vend të çatisë
kur sapo ka filluar vjeshta e lagësht e të kuptuarit.

© Luljeta Lleshanaku
Iz: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Avdio produkcija: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

MONDAY IN SEVEN DAYS

I.

Medio tutissmus ibis, the middle is the safest ground.
The embroidered tablecloth in the middle of the table.
The table in the middle of the carpet.
The carpet in the middle of the room.
The room in the middle of the house.
The house in the middle of the block.
The block in the middle of the town.
The town in the middle of the map.
The map in the middle of the blackboard.
The blackboard in the middle of nowhere.

Lola is an angel. Her forehead hasn’t grown since she was eight,
her center of gravity unchanged. And she likes edges, corners
although she always finds herself
in the middle of the bus
where people rush toward the doors at either end.

My neighbors never went to school
nor have they heard of aesthetics
and hardly ever have they read anything
about the Earth’s axes, symmetry, or absolute truth.
But instinctively they let themselves drift toward the middle
like a man laying his head on a woman’s lap,
a woman who, with a pair of scissors
will make him more vulnerable than ever
before the day is done.

II.

Broken toys were my playthings:
zebras, wind-up Chinese dolls, ice-cream carts
given to me as New Year’s presents by my father.
But none was worth keeping whole.
They looked like cakes whose icing had been
licked off by a naughty child
until I broke them, cracked and probed their insides, the tiny
gears, the batteries,
not aware then that I was rehearsing
my understanding of freedom.

When I first looked at a real painting
I took a few steps backward instinctively
on my heels
finding the precise place
where I could explore its depth.
It was different with people:
I built them up,
loved them, but stopped short of loving them fully.
None were as tall as the blue ceiling.
As in an unfinished house, there seemed to be a plastic sheet
above them instead of a roof
at the beginning of the rainy autumn of my understanding.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010