Het grootst en het droefst
is muskusosseneenzaamheid
op de toendra van Tajmyr
waar die te vinden is
weet ook de muskusos niet
en evenmin of hij beseft dat hij
een Ovibos moschatus is
en er achter het melancholieke masker
van zijn droeve nek
iemand schuilgaat
die helemaal niet onbehouwen is
hij krabt met zijn hoef
aan de uitzichtloze permafrost
er zit vast nog wel iets
warms en goeds onder
dat nog dampt