کویر

کویر، پیک‌بانوی قدریافته‌ی خورشید است

گنج‌خانه‌ی بازتابهای هوا

کهن‌رویای جسمانی‌شده‌ی کوهها

به تاب‌خوردن چون دریا

شبانگاهان ستارگان پیدا یکسر

شن‌دانه‌ای برمی‌گزینند

و آن‌دم که پرتوی به پرتو می‌سُرانندش

یکی می‌گوید: از آن من است این!

ستارگان ناپیدا در بلندای ناپیدا می‌گذرند برق‌ وار

و احضار می‌کنند ستارگان پیدارا:

جا باز کنید

ناسلامتی، ما نمی‌بینیم

و ما هم شن‌دانه‌ی خودمان را می‌خواهیم

به روز، تمام شن‌دانه‌ها را یک خورشید در آغوش‌می‌گیرد

فقط با کویر احساس همسانی می‌کند خورشید

نه البته با دریایی

که به خودی خود بسیار از آن خورده است

کویر از بهر فرزانگان

مکانی صرف نیست که بشود در آن

در باب چیزی غور کرد

بلکه جایگاه اندیشیدن به این‌ است

که اندیشیده‌ها را

چه ارزشی است.

(ترجمه از روسی به قلم شاعر و رودولف اشتیرن، از فارسی علی عبداللهی)