Επειδή όλοι χρειάζονται ένα ευρύχωρο μέρος, τοίχους
για υποστήριξη, ένα σπίτι
            να υψώνεται μέσα απ’ αυτούς.

Ακόμη και ο Ζακάσερ κάνει κουμάντο εκεί,
αβρός, προσφέροντας
ένα ποτήρι σε φίλο με ανοιχτές αγκάλες,
ατρόμητος της προδοσίας,
ολόκληρο μπουκάλι αν φτάσει ως εκεί
            και όντως φτάνει.

Τις μικρές ώρες ο φίλος
κρέμεται καρφωμένος στον τοίχο
Ο Ζακάσερ ξυπνά και θυμάται,
ένα αντίσκηνο θα ήταν πιο ανάλαφρο σπίτι,
οι μόνοι φίλοι αληθινοί είναι στην ερημιά,
κάθε σπίτι και φυλακή,
πέτρινο σπίτι ο κώδικας του χάρου.

Δεν είχαν τίποτε οι προγόνοι του για ν’ ακουμπήσουν παρά τον άνεμο στις στέπες
            την αδειοσύνη του τόπου.