Andrej Chadanowitsch
beloruščina
Nieobecność
Niewiele brakowało,
a moja matka mogłaby poślubić
pana Zbigniewa B. ze Zduńskiej Woli.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może z lepszą pamięcią do imion i twarzy,
i każdej usłyszanej tylko raz melodii.
Bez błędu poznającą który ptak jest który.
Ze świetnymi stopniami z fizyki i chemii,
i gorszymi z polskiego,
ale w skrytości pisującą wiersze
od razu dużo ciekawsze od moich.
Niewiele brakowało,
a mój ojciec mógłby w tym samym czasie poślubić
pannę Jadwigę R. z Zakopanego.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może bardziej upartą w stawianiu na swoim.
Bez lęku wskakującą do głębokiej wody.
Skłonną do ulegania emocjom zbiorowym.
Bezustannie widzianą w kilku miejscach na raz,
ale rzadko nad książką, częściej na podwórku,
jak kopie piłkę razem z chłopakami.
Może by obie spotkały się nawet
w tej samej szkole i tej samej klasie.
Ale żadna z nich para,
żadne pokrewieństwo,
a na grupowym zdjęciu daleko od siebie.
Dziewczynki, stańcie tutaj
– wołałby fotograf –
te niższe z przodu, te wyższe za nimi.
I ładnie się uśmiechnąć, kiedy zrobię znak.
Tylko jeszcze policzcie,
czy jesteście wszystkie?
– Tak, proszę pana, wszystkie.
Iz: Dwukropek
Kraków: Wydawnictwo a5, 2005
Avdio produkcija: Wydawnictwo a5/Program Trzeci Polskiego Radia "Trójka"
АДСУТНАСЬЦЬ
Яшчэ трохі –
і мая мама магла б выйсьці замуж
за Зьбігнева Б. са Здуньскай Волі.
І калі б мелі дачку – гэта была б ня я.
Можа, лепш памятала б імёны і твары,
запамінала б мэлёдыі зь першага разу,
пазнавала б дакладна любую птушку.
Мела б найлепшыя ў клясе адзнакі
па хіміі й фізыцы, горшыя трохі –
па польскай, але паціху пісала б вершы,
нашмат цікавейшыя за мае.
Яшчэ трохі –
і мой тата ў той самы час
мог ажаніцца зь Ядвігаю Р. з Закапанэ.
І калі б мелі дачку – гэта была б ня я.
Можа, лепей магла б настаяць на сваім.
Сьмела давала б нырца на глыбокай вадзе.
Схільная паддавацца агульным настроям.
Здольная быць у некалькіх месцах адначасова,
але рэдка за кніжкай, часьцей на падворку,
ганяючы мяч разам з хлопцамі.
Можа, абедзьве сустрэліся б нават
у той самай школе, у тым самым класе.
Але якія былі б зь іх сяброўкі?
Нічога агульнага, апрача агульнага здымка,
дзе стаялі б далёка адна ад адной.
– Дзяўчаткі, станьце вось тут, –
казаў бы фатограф. –
Ніжэйшыя сьпераду, а вышэйшыя ззаду.
І ўсім прыгожа ўсьміхацца, бо зараз вылеціць птушка.
Толькі яшчэ палічыце,
ці ўсе на месцы?
– Так. На месцы. Усе.