Nina Mazjasch
beloruščina
Okropny sen poety
Wyobraź sobie, co mi się przyśniło.
Z pozoru wszystko zupełnie jak u nas.
Grunt pod stopami, woda, ogień, powietrze,
pion, poziom, trójkąt, koło,
strona lewa i prawa.
Pogody znośne, krajobrazy niezłe
i sporo istot obdarzonych mową.
Jednak ich mowa inna niż na Ziemi.
W zdaniach panuje tryb bezwarunkowy.
Nazwy do rzeczy przylegają ściśle.
Nic dodać, ująć, zmienić i przemieścić.
Czas zawsze taki, jaki na zegarze.
Przeszły i przyszły mają zakres wąski.
Dla wspomnień pojedyncza miniona sekunda,
dla przewidywań druga,
która się właśnie zaczyna.
Słów ile trzeba. Nigdy o jedno za dużo,
a to oznacza, że nie ma poezji
i nie ma filozofii, i nie ma religii.
Tego typu swawole nie wchodzą tam w grę.
Niczego, co by dało się tylko pomyśleć
albo zobaczyć zamkniętymi oczami.
Jeśli szukać, to tego, co wyraźnie obok.
Jeśli pytać, to o to, na co jest odpowiedź.
Bardzo by się zdziwili,
gdyby umieli się dziwić,
że istnieją gdzieś jakieś powody zdziwienia.
Hasło „niepokój”, uznane przez nich za sprośne,
nie miałoby odwagi znaleźć się w słowniku.
Świat przedstawia się jasno
nawet w głębokiej ciemności.
Udziela się każdemu po dostępnej cenie.
Przed odejściem od kasy nikt nie żąda reszty.
Z uczuć – zadowolenie. I żadnych nawiasów.
Życie z kropką u nogi. I warkot galaktyk.
Przyznaj, że nic gorszego
nie może się zdarzyć poecie.
A potem nic lepszego,
jak prędko się zbudzić.
Iz: Dwukropek
Kraków: Wydawnictwo a5, 2005
Avdio produkcija: Wydawnictwo a5/Program Trzeci Polskiego Radia "Trójka"
ЖАХЛІВЫ СОН ПАЭТА
Уяві сабе, што мне прысьнілася.
З выгляду ўсё зусім як у нас.
Грунт пад нагамі, вада, агонь, паветра,
вэртыкаль, гарызанталь, трохкутнік, кола,
бок левы і правы.
Надвор’е трывальнае, краявіды някепскія
і шмат істотаў, абдарованых мовай.
Аднак іх мова інакшая, як на Зямлі.
У меркаваньнях пануе лад безумоўны.
Назовы да рэчаў прылягаюць шчыльна.
Нічога дадаць, адняць, перайначыць і перамясьціць.
Час заўсёды такі, які на гадзіньніку.
Мінулы і будучы маюць сьціслы асяг.
Для згадак адзіная сэкунда мінёная,
для прадбачаньняў другая,
што акурат пачынаецца.
Слоў колькі патрэбна. Ніколі ніводным забольш,
а гэта азначае, што няма паэзіі,
і няма філязофіі, і няма рэлігіі.
Такога кшталту сваволі там ня граюць ролі.
Нічога, што б далося толькі падумаць
альбо ўбачыць заплюшчанымі вачыма.
Калі шукаць, дык таго, што выразна вобак.
Калі пытацца, дык пра тое, на што ёсьць адказ.
Вельмі б зьдзівіліся,
калі б умелі зьдзіўляцца,
што існуюць дзесь нейкія прычыны зьдзіўленьня.
Кліч «трывога», прызнаны ў іх як непрыстойны,
ня меў бы адвагі знайсьціся ў слоўніку.
Сьвет паўстае яскрава
нават у глыбокай цямнечы.
Кожнаму дастаецца па даступнай цане.
Перад адойсьцем ад касы ніхто ня хоча рэшты.
З пачуцьцяў – задавальненьне. І ніякіх дужак.
Жыцьцё з кропкай ля ног. І рокат галяктыкаў.
Згадзіся, што нічога горшага
ня можа адбыцца з паэтам.
А потым нічога лепшага,
як хутчэй прачнуцца.